Het tripje van Kaapstad naar Robertson was ons eerste verre stukje rijden, het kostte ons een uur of drie rijden. Dat voelde al best lang, maar is een van de kortste tripjes op onze reis tussen twee bestemming in. Dat belooft nog wat...
Het is alweer 4 jaar geleden dat ik voor het laatst heb geblogt over een reis! Maar ook 4 jaar geleden dat ik echt op een serieuze verre reis voor mezelf ben geweest! Wel een aantal toffe Kaaiman Reizen (zoals bijv. Nepal, Dolomieten), een huwelijk van Steffen en Ashley in Italië, een aantal vette kortere tripjes, maar nu is het weer tijd voor iets moois: Zuid Afrika!!
In de vorige blog eindigde ik met nogal een cliffhanger, maar ik kan jullie alvast geruststellen dat alles goed gaat en ik gewoon door heb kunnen reizen! De blog heeft even op zich laten wachten, omdat ik toch weer een beetje alles moest regelen toen ik terug in NL was, maar hier is ie dan!
Inmiddels zit er een midweekje Costa Rica op, wat toch wel een soort van opluchting is na de stressvolle voorbereidingen. Een paar dagen voordat ik vertrok ben ik begonnen met het bekijken van de weersvoorspellingen en dat was nou niet echt waar je op hoopt als je op vakantie gaat…
Wat een bizarre wispelturige paar jaren zitten er weer op. Van het roer om en vertrekken naar Uganda, naar repatriëring naar Nederland door covid19. Een relatie waarvan de tweede kans helaas niet gelukt is, maar waaruit wel een heerlijk lieve hond Hudson met co-ouderschap uit is opgegroeid. Een nieuwe job waar ik een vast contract had, uiteindelijk toch maar afscheid van genomen om een nieuwe job aan te nemen bij een kleiner bedrijf in de buurt. De resterende verlofuren bij Savills maakten het vervolgens mogelijk om even alles op zij te zetten en even drie weekjes Costa Rica te pakken voordat ik bij mijn nieuwe job ga beginnen!
Wow! Wat een omschakeling heeft er in de afgelopen maand plaatsgevonden. Zoals iedereen inmiddels wist werden we helemaal gek in Uganda, waar er totaal geen vooruitzicht was op enige vorm van bedrijvigheid. Vanuit het toerisme perspectief lijkt heel 2020 verloren te gaan. Met dat in gedachte, zittende op een schiereiland in the middle of nowhere, is dat niet een heel erg bemoedigend vooruitzicht.
Vandaag, 26 mei 2020 is een grote kleine dag voor Steffen en Ashley. Vandaag treden zij in het huwelijksbootje in Nederland! Huh?! Tijdens de Corona tijd? Ja, tijdens de Corona tijd. Steffen en Ashley zouden eigenlijk komende week in Italië gaan trouwen, maar het formele deel zou plaats vinden in Nederland. Het formele deel gaat nog door, maar het ceremoniële feest blijft in Italië… alleen nu in 2021.
Daar zit ik dan, aan een tafeltje op ons nieuwe balkonnetje. Een uitzicht waar velen een moord voor zouden doen op dit moment, maar daarbij vergeten heel veel mensen dat we compleet vastzitten op dit schiereilandje, zonder stroom overdag en beperkt internet. Uganda zit inmiddels al meer dan anderhalve maand compleet op slot en dat maakt het allemaal niet veel aangenamer. Toch kunnen we af en toe het zonnetje en de aangename temperaturen best waarderen en weten we dat we het veel slechter hadden kunnen treffen. Wij hebben daarnaast enorm geluk dat wij geen directe vrienden of familie hebben gehad welke ernstig ziek zijn geweest door Corona of zijn overleden.
De vorige zeurblog maar weer snel vergeten en lekker doorgaan met het dagelijkse leven hier. Een mooie herinnering voor de grote ellende hier uitbrak, was toch wel onze kleine vakantie in Uganda. Zanzibar moest helaas worden afgezegd vanwege mijn werkvisum, dus zaten we vanwege het ontbreken van mijn paspoort vast aan een vakantie binnen Uganda.
Het heeft even geduurd voor een nieuwe blog. Dit heeft alles te maken met de ellende die de laatste periode over ons heen is gekomen. Zoals ik al sommige mensen persoonlijk heb verteld: het is hier niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Na de vele voornamelijk positieve blogs, kan ik er nu echt niet omheen: life is a bitch.
Laatste drie reacties