Dramatische voorbereidingen
De laatste werkdag hoopte ik redelijk op tijd naar huis te vertrekken, zodat ik vrijdag al e.e.a. kon gaan voorbereiden, maar dat viel een beetje tegen door alles wat ik wilde doen voor ik mijn laptop zou inleveren. Wetende dat ik nog mijn tas moest gaan pakken, een klein beetje moest gaan bedenken waar ik als eerste heen zou gaan en ik ook nog thuis wat op orde moest maken, had ik niet heel veel tijd; zondagochtend vloog ik immers als weg!

Inmiddels zit er een midweekje Costa Rica op, wat toch wel een soort van opluchting is na de stressvolle voorbereidingen. Een paar dagen voordat ik vertrok ben ik begonnen met het bekijken van de weersvoorspellingen en dat was nou niet echt waar je op hoopt als je op vakantie gaat…

Depressief van de weersvoorspellingen en nog gestrest van de matige voorbereidingen en afronding van m’n werk, vloog het weekend ook in no time voorbij. Voor ik het wist was het zaterdagavond en zat ik rustig te gourmetten bij m’n ouwelui terwijl ik nog niet eens helemaal klaar wa. Uiteraard was er geen parkeerplek vlakbij m’n huis bij terugkomst, kwam ik erachter dat ik eigenlijk geen goede dagrugzak heb en was mijn aangevraagde creditcard weken na de aanvraag nog niet binnen. Conclusie: zonder creditcard, zonder plan en met matige spullen onderweg naar de luchthaven op zondagochtend.
Eigenlijk niets nieuws dus…

Uitbuiters in de lucht
Heen vloog ik met Air France via Parijs naar San José. Ik had inmiddels wel wat opties bekeken voor overnachtingen in San José, maar had nog niets geboekt. De check in op Schiphol ging eigenlijk heel soepel, je kon op Schiphol overal redelijk covid-afstand houden en liep allemaal prima. Op Parijs was het hele andere koek, onduidelijk hoe je bij de andere terminal moest komen en afstand houden was er totaal niet geregeld. Uiteindelijk met een vliegveldmetro op de juiste plek gekomen en kon lekker even chillen voor de overstap. Er was een technisch probleem waardoor de vlucht naar San José wat vertraging had, maar dat was nog wel te overzien.

De vluchten waren verder prima, stoelen zoals gewend en eten was wel oké. Op Schiphol had ik nog gepolst of ik kostenloos extra beenruimte kon krijgen, maar tegenwoordig zijn alle verzoeken helaas een dure grap en krijg je niets meer voor elkaar door simpelweg een lange slungel te zijn die misschien meer heeft aan de extra beenruimte dan een rijke lilliputter die geld teveel heeft. De grondstewardess bij Schiphol vond het ook nodig om daarover nog even een opmerking te maken dat ze (KLM) nog genoeg geld moeten terugbetalen, wat dat moet ik als reiziger natuurlijk zien te regelen door allemaal zooi bij te betalen. Ik blijf toch die backpacker die zo’n 9 jaar geleden is begonnen met z’n avontuurtjes en toch probeert zo efficiënt mogelijk te reizen 🙂 Helaas maakt covid19 dat toch een stuk uitdagender dan dat het ooit was.

Aankomst San Jose
Eigenlijk viel het uiteindelijk allemaal best mee. Niet echt kunnen slapen in de lucht maar wel wat filmpjes gekeken.
Ik had al gezien dat je prima met de bus van de luchthaven naar het centrum kon komen en op de luchthaven had ik al gecheckt of er nog plek was in een van de hostels die ik had bedacht. Dat was het geval dus dat kwam mooi uit! Het is in Costa Rica rond 5 uur al donker (en om 5 uur in de ochtend ook licht) dus ik zat in het donker in de bus naar het centrum. Helemaal prima, tot ik er achter kwam dat mijn GPS op mijn telefoon ook niet lekker werkte. Toen moest ik dus opeens gaan opletten waar de bus reed en aan andere vragen om de bus op tijd te laten stoppen, beetje jammer, maar met een beetje handicap kom je ook wel waar je wilt komen en dat maakt het misschien wel spannender nog!

Eigenlijk verliep alles helemaal prima en was ik na het lopen door armoedige straatjes vol met slapende zwervers (tikkeltje a-relaxed) in no time bij het hostel. In het hostel aangekomen rond 9 uur en gelijk maar even een pizzaatje besteld, want iedereen daar had natuurlijk al wat gegeten en ik vond het niet zo gezellig om in m’n eentje te gaan eten. De pizza zou dan bij het hostel worden afgegeven dus kon ik gezellig bij de andere reizigers blijven. Om kwart over 10 kwamen ze me vertellen dat ze geen pizza’s meer hadden en de winkels waren toen ook al dicht, lekker handig. De honger viel wel mee en ik was ook best moe, dus ik ben maar gewoon gaan slapen. De nacht uiteindelijk prima door gekomen en ik wilde de volgende dag ook wel echt verder en uit San José vertrekken, want er is daar verder niet zoveel te beleven…

De volgende ochtend bij een bakkertje wat ontbijt gekocht en gelijk een busticket gekocht naar de Puerto Viejo, een plekje aan de caribische zee. De bus vertrok om 10 uur dus ik had voldoende tijd om nog een beetje rond te lopen en San José te verkennen. De busrit zelf zou ca. 5-6 uur duren en dat bleek later deze week nog een van de kortere busritten…

Familie in Puerto Viejo
De busrit was best prima, hoewel ik wel een tikkeltje depressief werd dat het zodra we San José uitreden eigenlijk constant heeft geregend en het er naar uit zag dat dit het weer zou worden gedurende mijn hele vakantie… Bij aankomst was het wel droog en leek het gelijk een heel relaxed stadje! Ik had twee hostels als optie opgezocht, maar helaas bij aankomst bij optie 1 was deze die dag volgeboekt. Ondanks die tegenvaller kwam ik uiteindelijk bij een klein hostel in het stadje terecht ‘Roots Family’. Bij binnenkomst voelde het al meteen alsof het een gezellige boel was daar, een andere reiziger had me ontvangen en gaf aan dat de mensen van het hostel zo terug zouden zijn. De dorm was echt een hele knusse kamer met een leuke opstelling alsof het een soort boomhutten waren. Een goede start van mijn tijd daar!

Een lichte tegenvaller was dat iedereen in het hostel nogal van het koken waren we uit eten m dus weer niet ging worden. Sowieso ervaar ik dat men hier veel zelf kookt om geld te besparen (ookal kan je in lokale restaurantjes voor 5-7 euro eten..), terwijl ik op vakantie juist lekker wil genieten en thuis al genoeg moet koken. Uiteindelijk ben ik zelf naar een restaurantje gegaan waar ik aan de bar kon eten waar nog wat andere zaten en ik eigenlijk heel gezellig had gegeten! Terug in het hostel nog een biertje gedronken en lekker op tijd naar bed om een beetje bij te komen van de reisdagen!

Luiaarden, aapjes, wasbeertjes en gewoon een hele chille hike!
De volgende ochtend met iemand het hostel in een tentje wezen ontbijten om vervolgens naar Cahuita National Park te gaan om gelijk maar eens het natuurschoon van Costa Rica te ervaren. Het weer leek helemaal goed te zijn die dag, dus zelfs de voorspellingen leken enorm mee te vallen! Met de bus naar het stadje gegaan om daar vervolgens de hike te starten. De onderhandelingen voor een gids liepen niet echt lekker (en de gids waarmee ik onderhandelde was ook niet bepaald een chille vrouw), dus besloten de hike zelf te lopen met het risico iets minder dieren te zien… Een gids kan een grote toevoeging zijn, maar zelf lopen geeft soms ook meer voldoening en flexibiliteit. Al snel zag ik wasbeertjes die perfect voor mij poseerde. Vanaf daar heeft ook een andere hiker mij gewezen op een gele slang (blijkbaar heel giftig en zeldzaam) die in een boomstronk lag. Al snel bleek dus dat ik met de hulp van andere waarschijnlijk net zo veel zou zien! Wat een prachtig park, afgewisseld met strand, jungle, loopbruggen en wat diertjes hier en daar.

Toch leek het erop dat de luiaard, die ik misschien wel het aller liefste wilde gaan zien, zich niet aan mij ging tonen. Na ruim een uur te hebben gelopen had ik er nog geen een gezien en begon ik de hoop langzaam te verliezen.
Maarrrr, uiteraard toen ik de hoop begon op te geven zag ik er eentje boven het pad hangen die perfect aan het poseren was en zelf een beetje aan het bewegen was! Heel tof om ‘m zelf te hebben gespot en hij ook nog best goed te fotograferen was vanuit een andere hoek!

Na nog wat omwegen via de zee (pad was op sommige plaatsen ondergelopen) uiteindelijk in ongeveer 4 uur de hike voltooid waarna je eigenlijk langs de hoofdweg in the middle of nowhere uitkomt. Daar stond een minibusje met heel veel mensen die aan het instappen waren en ook naar Puerto Viejo moesten! Bleek dat de andere mensen al ruim een uur aan het wachten waren terwijl ik dus zo kon instappen en verder kon naar het stadje! Lekkah!

In de avond toch met wat mensen van het hostel uit eten geweest (notabene in een vegetarisch restaurant, echt iets voor mij) en een lekkere burrito gegeten 🙂 Een heerlijk eerste dagje met een hoop zonneschijn en enorme voldoening!

Lekker Nederlands fietsen
De volgende dag wilde ik een fietsje huren om richting Manzanillo te gaan. In de ochtend een beetje tips gekregen voor wat leuke spots en daar dankbaar gebruik van gemaakt!

De eerste stop was bij Punta Uva, de rots waarop een uitzichtpunt was zou helemaal het einde zijn. Dat was het dus niet, glibberige weg omhoog en bij aankomst was het, precies als enige moment van de hele dag, volledig bewolkt haha! Met een straalheldere dag zou het waarschijnlijk prima zijn, maar voor nu was het niet de moeite waard.

Via een hoop mooie, maar ook minder mooie strandjes en door de jungle helemaal naar het eindpunt gefietst, waar ik uiteindelijk met twee Nederlandse meiden een deel van het National Park heb bezocht. Dit park was wat ruiger en de dieren lieten het een beetje afweten, dus na Cahuita ben ik hier vrij snel uit gegaan om weer terug te fietsen. Eerst nog gelunched met een andere meid welke ik tegen was gekomen om vervolgens op de terugweg nog bij een riviertje een kajak te huren en de jungle in te kajakken. Prachtige tocht waar je naast de ruige natuur ook kaaimannen, luiaarden en schildpadden zou moeten kunnen zien. De kaaimannen helaas niet gezien en ook maar 1 luiaard, maar wel een paar hele toffe schildpadjes gezien! Wederom een zeer geslaagde dag!

Van feestje op het strand naar een degelijke cacao tour
Op woensdag en zaterdag is ‘het’ feest van Puerto Viejo en daar was ik uiteraard bij! Van het hostel ging helaas niet iedereen mee en bij aankomst was het een beetje onwennig, maar uiteindelijk was het echt een heel chill feestje! Om 23.00 moeten alle feestjes stoppen, maar er was dus wel nog een after party welke eigenlijk om de hoek was op privé terrein. De volge de dag zou ik echter een cacao tour gaan doen met een paar mensen van het hostel en iedereen behalve een Franse meid waarvan ik haar Engels niet kan verstaan gingen ook weg, dus ik heb de after party overgeslagen.

De volgende dag een cacao tour gedaan bij de inheemse bevolking van Costa Rica. Een hele hoop interessante informatie gekregen over de privileges welke dit volk nog heeft deze dagen (waar je elders in de wereld juist ziet dat inheemse bevolking juist weggedreven wordt), terwijl ze eigenlijk al vrij modern leven. Naast het maken van chocolade was er ook een groot deel toelichting van traditionele heelkunde van planten, bomen en struiken die daar in de buurt groeien. Heel interessant maar het was wel een dure excursie, maar vooral de activiteiten zijn in Costa Rica zijn echt heel prijzig en ze knijpen de toeristen hier echt uit.

Op de terugweg nog langs een waterval gereden, welke wel mooi was maar helaas wel een brug met auto’s erboven had. Wel even lekker kunnen zwemmen in het water en daarna weer teruggereden naar de stad.
De volgende dag vertrok ik weer naar de volgende bestemming, maar uiteindelijk toch nog uit eten geweest en een klein feestje in een ander hostel bezocht inclusief een kleine after party op het strand. Vanaf het feestje moest ik best nog een eind lopen, wat toch niet ideaal was omdat ik had gehoord dat er veel berovingen waren geweest ’s nachts. Een tuc tuc of taxi was er om middernacht niet meer, dus dat risico heb ik maar genomen (sorry mam). Uiteindelijk toch iets later thuis dan gehoopt en maar 4,5 uur kunnen slapen voor ik weer moest vertrekken.

Verschrikkelijke reisdagen
Om 5 uur de bus gepakt en uiteindelijk met een overstap 12 uur moeten reizen naar de volgende stop: La Fortuna. Ik heb nog getwijfeld over een andere bestemming, Tortugero, maar die bewaar ik voor later of sla ik helemaal over. Gelukkig heb ik de gehele reis met een Duitse meid en later nog een andere Duitse jongen gereisd, dus voldoende aanspraak en uiteindelijk een gezelligere rit dan dag 1 richting Puerto Viejo waar ik alleen maar naast mensen zat welke amper Engels spreken (en mijn Spaans sinds Zuid Amerika, wat al niet top was, alleen maar slechter is geworden).

In het donker vertrokken en in het donker aangekomen, maar uiteindelijk best gelopen. Even lekker rondgelopen door het stadje, snel pizzaatje gegeten en nog met wat mensen bij het hostel gekletst. Aan de overkant van het hostel was een bar met enorm veel geluid, waar mijn dorm direct aan de weg lag en ik dus alles kon horen. Toch was na sluiten van de bar om 23.00 alles muisstil en heb ik heerlijk geslapen, eigenlijk voor de eerste keer echt lekker geslapen sinds ik in Costa Rica was.

National Park, beperkt ov en een gezellig barretje om de dag af te sluiten
Het weer zag er in La Fortuna wel echt slecht uit voor de komende dagen helaas. Bij aankomst bleek al dat het een enorme toeristenwalhalla was en je werd constant lastig gevallen door verkopers die hun toertjes wilden verkopen, het liefst allemaal combi dealtjes zodat ze zoveel mogelijk verdienen op 1 dag. Samen met de Duitser van de busrit de dag ervoid besloten om naar een National Park te gaan. Onderweg kwamen we nog twee Duitsers tegen die samen aan het reizen waren en zijn we dus met z’n vieren in Arenal 1968 gaan wandelen, waar je normaal goed uitzicht hebt op de vulkanen. Het was erg bewolkt, maar de vulkaan liet zich vanaf de onderkant soms een beetje zien. De hike zelf was best mooi en de moeite waard!
We waren met een uber via de heenweg gereden, maar er was geen uber welke ons mee terug kon nemen, dus moesten we een stukje liften. Gelukkig werden we vrij snel opgehaald en hebben we met 4 lange mannen op een achterbank bij twee Fransen gezeten haha. Het was maar een kwartiertje naar de hotsprings dus dat viel wel mee.

Er waren natuurlijke heetwater bronnen langs de weg, welke helemaal gratis zijn. Mijn ervaring met hotspring is dat deze in stilstaand water zijn, maar dit was gewoon een serieus hard stromende rivier. Zo gek om in stromend water te zitten wat gewoon rond de 36 graden is. Daar lekker n uurtje in vertoefd voor we weer verder gingen. Op de hoofdweg moesten we weer op zoek naar vervoer en dat hadden we zo gevonden. Ik zag namelijk een paar lokalen inpakken bij een pickup, dus ik zat ze een beetje te observeren. Twee vrouwen van de pick up zaten helemaal te knipogen en te fronsen, dus toen heb ik maar gevraagd of we achterin de pick up mochten meereizen – dat was uiteraard geen probleem. Met een heerlijk vrij gevoel dus terug naar La Fortuna gereist, waar we nog bij een chill lokaal tentje hebben avond gegeten.

In de avond waren we naar een barretje gegaan waar een stel uit Mallorca ook aansloot. Er was een lokaal bandje bestaande uit 3 dames welke gingen optreden – wat een top muziek! Echt heel relaxed en i.c.m. lokale speciaalbiertjes was het echt een heerlijke avond!

Helse vulkaan
De tweede volle dag in La Fortuna zag er een stuk gunstiger uit qua weer. Daarom met de twee Duitsers die gisteren aan waren gesloten op pad gegaan maar Cerro Chato, een voormalig vulkaan. Het zou een pittige hike zijn, maar helemaal de moeite waard. Dat eerste was helemaal waar, het tweede wat minder helaas. Letterlijk duizend meter klimmen in 2 uur tijd is echt een hel en al helemaal als de avond ervoor toch wel wat speciaalbiertjes naar binnen heb zitten werken. Na een uur zaten we in de wolken en was er dus ook geen uitzicht, maar begon het wel lekker te regenen. Glad, steil en regen zijn niet bepaald de ideale condities voor een hike. Uiteindelijk de top wel gehaald en vanaf daar nog een kwartiertje gedaald nar het kratermeer. Helaas was daar ook niet veel te zien behoudens het water en jungle, maar we hebben t wel maar mooi gedaan. Op internet las je veel verschillende verhalen over hoe mensen deze hike ervaren, maar ik vind het nou niet perse een aanrader als het weer niet perfect helaas is. Wel voldoende voldoening om deze hike te hebben afgerond!

In de avond zijn we weer naar hetzelfde lokale restaurantje gegaan waar we weer met open armen werden ontvangen. Ze herkende ons nog van de dag ervoor en ik heb zelfs nog een klein kopje als souvenir van ze gekregen als aandenken, wat een super tof gebaar!

Aansluitend nog naar een barretje geweest en nog een biertje in het hostel gedaan, de volgende dag wilden we weer vroeg weg om een lange reis naar Manuel Antonio te maken.

Die reis was omslachtig lang en inmiddels zijn we alweer 3 nachten verder, maar ik zit m’n blog lekker overvol te schrijven, dus die verhalen horen jullie later! Ik zal in ieder geval een kleine cliffhanger meegeven met eerder naar huis, een ziekenhuis, dokter, infuus en onderzoeken… (no worries though)
De vulkanhike was dus mogelijk niet alleen door de speciaalbiertjes zo zwaar 😉

To be continued…

#

2 reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Laatste drie reacties
Zoek in het archief