In de vorige blog eindigde ik met nogal een cliffhanger, maar ik kan jullie alvast geruststellen dat alles goed gaat en ik gewoon door heb kunnen reizen! De blog heeft even op zich laten wachten, omdat ik toch weer een beetje alles moest regelen toen ik terug in NL was, maar hier is ie dan!

De busrit naar Quepos was ellendig lang en ik voelde me ook niet helemaal top. 5 uur in de ochtend vertrokken om vervolgens met 3 verschillende bussen in Quepos aan te komen, tijdens de busrit zagen we voor het eerst de Stille Oceaan en daar was ons het mooie weer beloofd. De eerste blikken op deze kant van Costa Rica waren echt niet heel veel beloven, grauw en grijs. De drie Duitsers waar ik mee reiste hadden 3 nachten in een hostel, waar voor mij de eerste dag geen plek was. De twee opvolgende nachten zou ik daar wel slapen, maar nu ging ik elders in een rustig hostel slapen. Ik voelde me die dag ook echt belabberd dus dat kwam eigenlijk wel goed uit, ik sliep met slechts 1 andere lokale jongen in een grote dorm welke ver van de weg lag: totale rust dus! Een beetje m’n dingetjes op een rijtje gezet en eigenlijk helemaal niets gedaan daar, beetje met wat mensen gebeld in NL en even wat snel te eten gehaald. Inmiddels was ik ook begonnen met paracetamol en ibroprofen, omdat ik een beetje koortsigheid had, af en toe wat kou en slechte eetlust (maar wel honger). De pijnstillers werkte er wel goed tegen, maar er zat duidelijk iets niet goed. De heftige vulkaantrip en biertjes in La Fortuna waren mijn inziens wellicht de oorzaak, dus ik ben niet meteen naar de dokter gegaan.

Stranddag in de regen
De volgende dag naar het andere hostel gegaan gelijk in de ochtend. Lekker optimistisch gaan lopen, maar het was echt een giga steile helling die ik op moest, dus kwam lekker bezweet aan bij het nieuwe hostel. Daar weer herenigd met de Duitse medereizigers en in de ochtend wilden we naar het strand. Nog geen stap de deur uit gezet of het begon te regenen, uiteindelijk dus in de regen aan het strand gezeten. Was eigenlijk wel lekker even en het water was warm zat. In de ochtend eigenlijk daar gebleven om vervolgens weer terug te gaan.
De ziekteverschijnselen bleven wel een beetje terugkomen, na het eten en nemen van wat paracetamol ging het steeds een aantal uren goed, maar daarna voelde ik me steeds slecht. Toen we in de middag weer terug waren heb ik eigenlijk ook alleen nog maar in een hangmat gelegen en met wat mensen thuis gebeld… In de avond gewoon in het hostel gegeten en eigenlijk ook best lekker een keer een middagje geen activiteiten!

Van Nationaal Park naar ziekenhuis
De volgende ochtend zouden we met z’n vieren naar Manuel Antonio Nationaal Park gaan, de tickets hadden we de dag ervoor al gekocht dus ik moest wel mee. Een lekkere ibroprofen in m’n mik gedaan om hopelijk de dag door te komen. Wel zag ik op m’n armen een soort uitslag ontstaan, waardoor ik wel het idee had dat ik vandaag echt even langs een dokter moest. Doordat nu met covid iedereen in de stress raakt als je zegt dat je je niet oké voelt, was ik heel blij dat een van de Duitsers een zelftest mee had die ik mocht gebruiken, die was gelukkig negatief! Maar dan nog moest het een reden hebben dat ik ziek was… Maar eerst wilde ik wel het ticket voor net nationale park niet laten verlopen, zeker omdat het weer er die dag goed uit zag.
Bij aankomst in het nationale park bleek al dat het een uber-toeristische plek was, maar de reden daarvoor kwam ook al snel naar voren! Enorm veel dieren, waaronder luiaarden, die zich perfect voor ons lieten zien. En dat allemaal in een mooie setting met strand, jungle en vlonders. We hebben enorm lang gewandeld waarna de Duitse jongens op t strand daar wilden relaxen. Ik begon me echt alweer heel slecht te voelen dus ik besloot alleen verder te gaan zodat ik aansluitend gelijk door kon naar een dokter.

Zo gezegd zo gedaan, helaas kapot na 5 uur wandelen op weg met de bus terug naar Quepos. Daar naar een kliniek gelopen waar ze gelijk vanalles gingen testen. Gelukkig had ik een goede verzekering afgesloten en hoefde ik daar niets te betalen want dat kon allemaal rechtstreeks. De dokter vond het eerst nogal wat dat ik ziek in een hostel lag, maar uiteindelijk kwam ze zelf al snel tot de conclusie dat het waarschijnlijk geen corona was maar dengue. Dengue is nou niet bepaald geruststellend, want als je dat vaker krijgt kan je er echt heel erg ziek van worden. Ze hebben bloed afgenomen, allerlei troep via het infuus ingediend en uiteindelijk heb ik vrijwel de hele middag daar gelegen. Ze waren wel heel lief en behulpzaam en hadden we ook echt gerust gesteld dat ik door zou kunnen reizen en gewoon verder zou kunnen gaan genieten van mijn vakantie. Zo gezegd zo gedaan! In de avond zijn de drie Duitsers ook naar het stadje gekomen en hebben we in het stadje nog wat gegeten voor we terug gingen. Ik moest wel mijn rust pakken, wat ik dus ook verder hebben gedaan.

Dit was dus echt heel vet om te zien!

Nieuwe plannen
We wilden eigenlijk met z’n vieren doorreizen naar het zuiden, maar het weer zag er voor de zuidkust van de Stille Oceaan niet zo goed uit. Dus plannen omgegooid en juist wat noordelijker aan de Stille Oceaan kant gegaan, naar Santa Teresa. Dit was wel weer een roteind met de bussen, maar omdat ik toch m’n rust moest pakken kwam dit eigenlijk wel goed uit. Voelde me redelijk, had alleen het gevoel alsof m’n kuiten verkrampt waren en voelde die dus constant de hele dag.

Ook waren de nieuwe reisregels van de overheid in de tussentijd duidelijk geworden, ik moet me opeens testen om terug te komen naar NL en ik kon niet helemaal duidelijk opmaken of ik nou in quarantaine moest of niet. De overheid heeft nu naast de standaard kleurcodes namelijk een aparte lijst met zeer-hoog-risicogebieden voor covid. Dit is niet gelijk aan de kleurcodes dus dat maakte het enorm verwarrend. Ik had een vlucht op 1 januari staan, maar met quarantaine kon ik dan niet op tijd starten bij m’n nieuwe job. Vlucht dus omgeboekt naar de 27e, maar dat bleek uiteindelijk toch niet nodig omdat de quarantaine dus alleen voor andere landen is. Toch weer wat dagen erbij gedaan en uiteindelijk de 29e besloten om terug te vliegen. 1 januari werd ik toch niet meer zo warm van, omdat ik dan niet aan de kust kon zijn voor oud en nieuw en dat toch wel gewenst is. Daarnaast is het reizen in Costa Rica tussen mooie plekken echt bizar omslachtig waardoor ik het eigenlijk ook wel prima vind. Dus nu gewoon lekker in NL en drie dagen om te relaxen en rustig voor te bereiden voor m’n nieuwe job.

Het nieuwe icm Santa Teresa waar we gewoon 4 nachten (3 volle dagen) van het zonnetje kunnen genieten, maakte me wel eigenlijk voor het eerst helemaal relaxed. Het lange reizen en volgepropte dagen maakte me zo onrustig dat ik ook echt wel toe was aan wat stranddagen.

De volgende dag had ik vooral nog last van m’n kuiten, maar verder ging het echt de goede kant op. In de ochtend op het strand ontbeten en een beetje rondgelopen in het stadje. Tussendoor een beetje rustig aan gedaan en heen en weer geweest tussen strand en de kamer (mocht vanwege de uitslag niet volledig in de zon), maar aan het einde van de dag voelde ik me wel echt weer goed genoeg en heb ik zelfs nog even gesurft! Wat een mooie eerste dag aan de kust met volle zon, mooie zonsondergang en gewoon lekker relaxed.

Zon, zee, strand
En zo waren er eigenlijk 3 volle dagen die helemaal klopte. Na de hele midweek te hebben gekwakkeld met m’n gezondheid voelde ik me weer goed, heb ik lekker veel in de zee gezwommen en hebben we lekker genoten van het nietsen!

In wat lokale restaurantjes gegeten, wat leuke mensen gesproken en mijn plan helemaal op orde gebracht.
Na zowel in Quepos als in Santa Teresa met de Duitsers te hebben opgeschoten, was het ook wel weer lekker dat ik aansluitend nog een paar dagen in Jaco had gepland – de laatste twee nachten voor ik weer naar NL zou vertrekken. Het was super gezellig om met die drie gasten te reizen, maar na een hele hoop Duits te hebben aangehoord is het ook heerlijk om weer nieuwe mensen te ontmoeten! Zij gaan nog een stukje verder reizen samen, terwijl mijn vakantie bijna aan z’n eind is…

Busdrama vanuit Santa Teresa
De ochtend dat ik naar Jaco zou reizen, ben ik op tijd naar de bushalte gegaan om de bus te pakken richting de veerboot. Na een half uur wachten leek het er echter op dat die bus nooit zou komen.. Weer lekker vol in de stress om de veerboot maar 1x per 2,5 uur zou gaan. Het missen van de geplande boot zou dus m’n planning helemaal in de war gooien… Zo resultaatgericht als ik ben, ben ik maar gaan liften. Heel soepel ging dat dus eigenlijk niet, een auto heeft me naar de middle of nowhere gebracht, vanwaar vervolgens niemand mij weer oppikte. Uiteindelijk na steeds meer stress werd ik opgepikt door een pick up waarna ik ook nog eens tot een stadje gebracht werd door een jongen op een motor. In dat stadje stond tegen alle verwachting in mijn aansluitende bus naar de veerpont, waardoor ik zelfs de originele geplande veerpont heb gehaald, ondanks een uur onvoorziene vertraging! Wat een top ochtend! Liftend reizen en vervolgens je tijdschema halen geeft toch wel maximale voldoening!

De boot gehaald en vervolgens net om 13.55 aangekomen. Naar mijn herinnering gingen de bussen die ik zou moeten hebben om het hele uur, maar moest eerst een half uur lopen, die zou ik dus missen. Via de boulevard naar de busterminal gelopen en daar stond dat de bus om 14.30 zou vertrekken… Laat ik daar nou precies om dat tijdstip zijn aangekomen! Inpakken en wegwezen, wat een timing ineens allemaal na zo’n valse start in Santa Teresa! Best gelopen zo 🙂

Jaco
Dus best prima op tijd aangekomen in Jaco en daar lekker ingecheckt in het hostel en lekker een duikje in het zwembad van het hostel genomen. Heerlijk om nog even anderhalve dag niets meer te hoeven en gewoon lekker te nietsen voor het vertrek naar huis.

Er was een bekende in het hostel waar ik was, een Duitse meid welke ik nog uit La Fortuna kende. Zij zat op het dakterras toen ik appte waar ze was om de zonsondergang te bekijken, dus ook naar het dakterras gegaan om daar even te genieten van de zonsondergang om vervolgens een lekker chille avond tegemoet te gaan. Die avond heb ik in het hostel lekker dansjes gedaan en eigenlijk verder niet zoveel!

De volgende dag was de bedoeling om helemaal niets te doen – en dat is gelukt! Heel de dag een beetje rond het zwembad gehangen en met iedereen bij het hostel een beetje gekletst en gezellig gedaan. In de avond zijn we met een gezellig gemengd groepje bestaande uit Amerikanen, Zwitsers en ik, uit eten geweest en eigenlijk het lekkerst gegeten van heel Costa Rica! Wat een heerlijk einde en wat gezellig om zo te eindigen! Uiteindelijk lekker drankjes gedaan in het hostel tot diep in de nacht en uiteindelijk toch wel vrij laat naar bed gegaan.

Terugreis naar Nederland
Omdat de Nederlandse overheid had bedacht dat ik een covid test moest doen, moest ik vroeg op om voor 60 dollar een antigen testje te doen, daarna heb ik heerlijk ontbeten bij een ontbijttentje in Jaco en heb ik de bus naar San Jose gepakt. Alles liep eigenlijk super soepel en volgens schema, waardoor ik uiteindelijk op de luchthaven 5 uur te overbruggen had. Grappig genoeg kwam ik op de luchthaven de Oostenrijker tegen welke ik uit Puerto Viejo kende aan het begin van dit reisje. Hij had net als ik zijn terugreis verzet naar toevallig exact dezelfde datum. Hij had wel zijn vliegticket omgeboekt naar comfort plus, dus we zaten niet naast elkaar in het vliegtuig, maar wel leuk om nog een bekende tegen te komen zo aan het einde van je reis.

De terugvlucht was verder prima, maar helaas amper kunnen slapen. Ik had notabene drie stoelen op rij (terwijl het vliegtuig zo goed als vol was), waardoor ik in foetushouding wel gewoon kon chillen, maar dat mocht niet baten om echt in een diepe slaap te komen. Maar met wat filmpjes, wijntjes en een enorm lange dag was het uiteindelijk allemaal best gelopen! In Nederland kwam m’n lieve vader me ophalen van Schiphol, dus in NL was ik weer lekker snel thuis!

Ondanks de regen in de bergen, oneindige reisdagen, 5 dagen geveld te zijn door dengue en ik het op de een of andere manier wat minder soepel contact leggen was dan op m’n vorige reisjes, heb ik wel een heerlijke break gehad en ben ik blij dat ik nog even de zon heb kunnen pakken voor de start bij m’n nieuwe baan. Ik ben nog wel wat dagen verrot geweest voordat ik weer echt fit was na mijn twee nachten amper slaap (of noem het een jetlag… ja, mijn eerste jetlag, volgens mij word ik echt oud nu ;-)), maar daardoor extra fijn dat ik iets eerder naar huis kon gaan om te starten bij Whitewood! Daar heb ik er nu inmiddels twee weken op zitten en daar ben ik oprecht heel warm ontvangen door een fijn en gezellig team! Dat 2022 maar een mooi jaar mag worden met plezier op de werkvloer, een paar mooie vakanties misschien en vooral een hoop gezondheid en gezelligheid!

Hopelijk zie ik jullie ook allemaal snel weer!

Liefs, Oscar

#

Nog geen reacties

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Laatste drie reacties
Zoek in het archief