Van Uganda naar Zuidas

Wow! Wat een omschakeling heeft er in de afgelopen maand plaatsgevonden. Zoals iedereen inmiddels wist werden we helemaal gek in Uganda, waar er totaal geen vooruitzicht was op enige vorm van bedrijvigheid. Vanuit het toerisme perspectief lijkt heel 2020 verloren te gaan. Met dat in gedachte, zittende op een schiereiland in the middle of nowhere, is dat niet een heel erg bemoedigend vooruitzicht.

We hebben altijd goed contact gehad met de eigenaren van de lodge en hebben altijd heel open en eerlijk gecommuniceerd, zij wisten dat wij een dalend energielevel hadden, en zij waren überhaupt al aan het nadenken over de consequenties voor ons als zijnde management. Wij waren de duurste krachten en er was al eerder gesproken om ons ook te gaan korten in salaris. Met de investering die wij hebben gedaan (niet zozeer in geld, maar wel in het omgooien van je hele leven), ben ik daar toen wel al fel tegen ingegaan, maar later wel gezegd dat er wellicht mogelijkheden zouden zijn in onbetaald verlof als wij wat hadden kunnen gaan reizen.

De ellende om op een repatriëringvlucht te komen
Halverwege mei ging onze aanmelding naar de ambassade, waarbij we hebben vermeld dat wij graag terug zouden keren naar Nederland. Omdat wij geen inwoner van Nederland meer waren, sta je bij de Nederlandse overheid onderaan het lijstje om geholpen te worden – wat ik ook volledig begrijp aangezien wij hebben er zelf voor gekozen om naar een ander land te vertrekken. We blijven wel van Nederlandse nationaliteit, dus de ambassade helpt ons uiteraard wel gewoon – maar die wordt beperkt door de overheid in wat ze daadwerkelijk kunnen betekenen.

De eigenaren hadden we ook geïnformeerd dat wij de eerste vlucht naar huis wilden pakken, maar dat deze vlucht nog heel lang op zich zou kunnen laten wachten. Toch kwam er al veel sneller dan verwacht een mogelijkheid van een repatriëringvlucht van de Engelse overheid – nog voor 26 mei zelfs! Dat had zou betekenen dat ik zelfs nog had kunnen getuigen bij Steffen en Ashley hun bruiloft! Met alle hoop van zege aangemeld en dagen moeten wachten op een antwoord. Er was al helemaal bedacht hoe ik Steffen en Ashley zou kunnen verrassen op hun formele trouwdag, maar dat mocht helaas niet baten. De vlucht zat vol en slecht enkele andere nationaliteiten konden ook op deze vlucht. Onze situatie was niet kwetsbaar genoeg om ons een plekje te gunnen helaas. Wel bizar om er op die manier achter te komen dat er eigenlijk nog gigantisch veel mensen vast zitten in Uganda, maar simpelweg niet weg kunnen.

Vlak na de teleurstelling kwam al vrij vlot de volgende kans voorbij, ditmaal een commerciële vlucht die speciaal geregeld zou gaan worden met toestemming van de overheid (de luchthaven van Entebbe is namelijk zelfs nu nog volledig gesloten voor de commerciële luchtvaart). De vliegtickets waren belachelijk duur, maar we zouden in dat geval op 28 mei al vliegen!

De organisatie, Satguru Travel, leek ook een onwijs louche en onprofessionele club, wat het allemaal wel erg spannend maakte. Communicatie was slecht, onderhandelen niet mogelijk en er zaten gasten achter die slecht Engels spraken. Ondanks de slechte signalen hoorden we wel dat ze het daadwerkelijk voor elkaar krijgen om het land uit te komen, dus de slechte organisatie eromheen moet je maar voor lief nemen.

Een vrouw uit Amerika was al weken met ze in contact en had na het mislopen van een vorige vlucht die ze hadden georganiseerd goed kunnen onderhandelen. Met dat in gedachte en mij kennende, moest ik natuurlijk proberen een reële prijs te kunnen krijgen, maar zoals eerder gezegd, onderhandelen is niet mogelijk en we wilden wel dolgraag naar huis. Een volgende kans zou zomaar meer dan een maand op zich kunnen laten wachten.

Zo gezegd zo gedaan, geld overgemaakt, en alles in gang gezet. Na het overmaken van een belachelijk hoog bedrag voor een vliegticket, is de spanning nog niet voorbij. Het voelde nog steeds allemaal louche en we moesten ook nog een hoop andere zaken regelen… zouden we dan toch echt veilig thuis komen?!

Abrupt afscheid met personeel en omslachtige overheidszaken
Wetende dat je binnen een week het land uit vliegt (in de hoop dat de vlucht daadwerkelijk gaat), moet je opeens allemaal zaken gaan regelen… Vrienden informeren die op je huis hebben gepast dat je weer terugkomt, personeel informeren, paspoort zien terug te krijgen, maar ook regelen dat je van Kisoro naar Entebbe kan reizen in Uganda, waar de lockdown nog steeds enorm streng was.

Het is heel bizar om in een paar dagen het personeel te moeten verlaten waar je inmiddels zo’n goede band mee heb opgebouwd. Daarnaast is een groot deel van het personeel thuis waardoor we niet eens van iedereen fatsoenlijk afscheid konden nemen. De bekendmaking kwam bij vele als een ware shock. Je merkte dat ze het toch heel erg gewaardeerd hebben hoe we met ze om zijn gegaan en welke stappen we al vooruit hadden gemaakt bij de lodge. De meeste hebben oprecht geuit dat ze ons enorm gaan missen en dat doet toch wel wat met je. Een van de eigenaren van de lodge gaat het management tijdelijk met zijn vrouw op zich nemen, waarbij ze vanuit hun woonplaats Kamapala maandelijks naar Kisoro zullen afreizen om te kijken of alles nog goed gaat. Ook daarvoor moesten we natuurlijk een hoop rompslomp regelen, daar een fysieke overdracht er niet in zat. Het personeel moest ook op een andere manier aangestuurd gaan worden, dus de verantwoordelijke teamleiders moesten ook daadwerkelijk verdere instructies krijgen.

De verbouwing van het restaurant was voor 90% afgerond en ook daarvoor moest ik dus opeens halsoverkop een oplevering gaan maken met de punten  welke nog gedaan moesten worden. De laatste 10% is altijd meer detailwerk dan je hoopt, dus dit was nog een flinke lijst. Deze lijst is vervolgens in Kampala aan de eigenaar overgedragen zodat deze bij het eerste bezoek op de lodge kan worden gecheckt en hopelijk helemaal afgevinkt kan worden.

Mijn paspoort moest ook nog uit het hogere beroep worden gehaald in Kampala, waar het allemaal oneindig lang duurde om eens wat over mijn werkvisum te beslissen. Gelukkig kon dit zelfs op afstand worden geregeld en kreeg ik mijn paspoort weer spoedig terug! Heel bizar eigenlijk dat derden gewoon mijn paspoort konden opvragen zonder dat ik enige toestemming mocht geven. Het hoger beroep dus gestopt en helaas nooit een echte formele inwoner van Uganda mogen zijn.

Last but defintely not least, moesten we regelen dat we konden reizen door het land. De Resident District Commissioner (RDC) moest hier uiteindelijk de goedkeuring voor geven – maar om daar toe te komen moest er een hoop administratie rompslomp worden geregeld. Een brief van de ambassade, een brief van de eigenaren en een brief van de districtsvoorzitter waren noodzakelijk. Met dat complete pakketje, konden we op de dag dat we gingen rijden bij het districtskantoor langs om alles verder formeel te regelen. Dan weet je dus al dat er minimaal een uur aan tijd verloren zal gaan…

De dag van vertrek, na opeens een paar hele drukke dagen om alles te regelen en in te pakken, vertrokken we vrij vroeg van de lodge. Na een bijzonder moeilijk afscheid met onze lieve hondjes Max en Jackie volgde een beetje een soort awkward afscheid van het personeel. Door corona was knuffelen o.i.d. niet echt te doen dus op de parkeerplaats een kort maar uiteindelijk wel goed afscheid kunnen nemen. Het personeel nog blij kunnen maken met wat oude kleren die we achter lieten en nog heel veel geknuffeld met onze lieve hondjes.

Reizen naar Entebbe en een overdracht!
Bij het districtskantoor liep alles vrij soepel. Ruim anderhalf uur aan verloren tijd, maar toen hadden we wel daadwerkelijk alle benodigde documentatie om het land door te reizen. Het reizen richting Kampala vervolgens ging nog nooit zo makkelijk als die dag. Weinig verkeer en veel minder omslachtige controles. Waar er normaal best veel op snelheid en verkeerd inhalen werd gecontroleerd, waren er nu alleen op het begin (het grensdistrict uit) enkele gezondheidscontroles. De omslachtige documentatie die we in de ochtend hadden geregeld hadden we uiteindelijk natuurlijk nergens nodig, maar was wel comfortabel om bij je te hebben.

De eerste nacht in Masaka geslapen omdat we door het geregel in de ochtend niet in één keer konden dooreizen. Een lekker tentje waar ik zelfs 7 jaar geleden nog met Steffen heb geslapen! Stiekem nog een klein beetje kunnen genieten van het feit dat we nog maar 1 dag daadwerkelijk 24/7 met ons werk bezig zouden zijn.

De volgende dag doorgereden naar Kampala om de overdracht te doen. Natuurlijk veel te weinig tijd gehad om alles te vertellen, maar we zijn natuurlijk nog gewoon bereikbaar voor alle vragen en we hadden een veel completer handoverbook gemaakt zodat ze ook alles terug konden vinden. Sowieso gezellig om een van de eigenaren nog even gezien te hebben, en we mochten zelfs nog in een vrij luxe hotelletje slapen de laatste nacht! Door covid19 waren we wel de enige gasten in het hotel, maar dat maakte ons eigenlijk vrij weinig uit want het wel een enorm comfortabel nachtje! De volgende dag konden we ook lekker lang uitslapen, nog even in het zwembad duiken en lekker lunchen, voordat we naar de luchthaven vertrokken voor de lange vlucht naar Nederland!

Wat was het raar om geen telefoon en laptop meer te hebben en altijd paraat te staan… maar wat gaf dat ook een heerlijk vrij gevoel! Opeens waren we weer afhankelijk van WiFi en konden we doen en laten wat we wilde!

Entebbe – Addis Abeba – Frankfurt – Amsterdam!
We moesten 5 uur van te voren aanwezig zijn op de luchthaven, we waren daardoor al bang voor ellendig lange wachttijden door alle covid19 checks. Ondanks dat we de enige vlucht waren die vertrok, stond er al een gigantische rij voor de luchthaven, waar iedereen op een hoopje stond verzameld om de terminal in te gaan. Een paar controle freaks wilde nadat het hoopje was ontstaan nog even orde gaan realiseren, maar die hadden niet bedacht om dat al voor te bereiden maar pas te doen als iedereen inmiddels al op een kluitje stond. Opzich stonden de meeste al redelijk op afstand, maar toen moest het opeens op de gemerkte streepjes (die na 20 mensen ophielden dus daarna was er nog steeds chaos) – typisch Afrika weer.

Het inchecken ging weer als 30 jaar terug in de tijd – handgeschreven bagagelabels en allemaal mensen met bijzondere gezelschappen waardoor ze handmatig zo veel moesten uitzoeken. De terminal inkomen en het inchecken duurde dus al ruim 3,5 uur waardoor we eigenlijk nog maar weinig wachttijd overhadden na het inchecken – dat scheelt dan weer!

De eerste vlucht was van Entebbe naar Addis Abeba, dit was de speciale charter die geregeld was. Vanaf Addis Abeba naar Frankfurt vlogen namelijk nog gewoon dagelijks vluchten naar Frankfurt en vanuit daar kan je vervolgens weer overal komen. De eerste charter was echter nergens online te zien – dus je vraagt je af en toe toch wel af of het allemaal wel klopt. Gelukkig liep alles verder eigenlijk helemaal gesmeerd. Met slechte gezichtsmaskers en verplichte mondkapjes zat de eerste vlucht stampvol. De tweede en derde vlucht waren zowat leeg. Uiteindelijk merkte je in alle vluchten dat iedereen netjes met mondkapjes instapte, maar zodra de eerste maaltijd was genuttigd bleef hij bij iedereen af. De eerste vlucht was erg vol en kort, dus daar waren we al uit voor je het wist, maar de andere twee vluchten waren zo leeg dat het eigenlijk niet eens uitmaakte dat je niets op had, want iedereen zat redelijk ver van elkaar af.

Met handgeschreven bagagelabels waren we bang voor onze bagage vanwege de dubbele overstap, maar op Schiphol kwam zelfs dat helemaal keurig aan! Zo’n leeg schiphol en een bagageband die na een 10 minuten startte met draaien en na 5 minuten helemaal klaar was, was wel een bijzondere beleving – maar vooral weer in Nederland zijn voelde echt bevrijdend! Geen verschrikkelijke lockdown of belachelijke president meer!

Solliciteren, bij onze ouders wonen en nog meer ellende…
Eenmaal terug in Nederland moest alles weer volop opgestart worden. Helaas zijn de wegen van Maryanne en mij gescheiden, waardoor we van 24/7 bij elkaar naar volledig apart zijn gegaan. Maryanne en ik hebben nooit ruzies gehad, er zijn nooit conflicten geweest of andere vervelende zaken, maar naar mijn idee was ons toekomstbeeld te verschillend en is dat in Uganda voor mij duidelijk geworden. Ik vind het verder niet gepast om meer te benoemen in deze blog, dus als jullie meer willen horen dan moet je ons maar zelf benaderen als we weer wat weken verder zijn.

Wat betreft wonen en werken is het natuurlijk ook heel bizar om in deze tijd terug te komen. In Uganda hadden we al een beetje rondgekeken voor jobs, maar niet heel veel gesolliciteerd. Mijn oude werk had ik wel al benaderd, maar ik kwam er al snel achter dat het wellicht beter was als ik niet bij een te rommelige organisatie terug zou komen, waar ik sowieso niet in mijn eigen oude geweldige team terecht zou komen. In Nederland overigens al snel wat nieuwe lijntjes uitgezet en voor ik het wist werd ik door twee bedrijven al uitgenodigd voor digitale kennismakingsgesprekken voor eenzelfde soort functie wat ik al in Nederland heb gehad (Technisch Manager). Bij beide volgde er binnen een paar dagen een tweede gesprek. Bij de een was een hele concrete retail portefeuille waar ze iemand voor zochten, terwijl bij de andere, Savills, was er meteen een geweldige klik qua persoonlijkheid en bedrijf, maar was de portefeuille nog niet helemaal duidelijk. Zoals jullie begrijpen is uiteindelijk Savills het bedrijf geworden waar ik inmiddels zelfs al ben begonnen!

Maryanne is inmiddels ook al begonnen bij een nieuwe job en heeft een mooie nieuwe plek gevonden om te wonen! Super goed dat zij zo snel weer wat betreft wonen en werken alles weer op een rijtje heeft gekregen.

Ondertussen zit ik nog bij mijn ouders tot ik weer in mijn eigen huisje intrek (ik heb de vrienden die op mijn eigen huis paste netjes twee maanden gegeven), dus ik heb het wat minder goed voor elkaar en moet nog tot 25 juli wachten om weer lekker op mijn dakterrasje naar de molens van Schiedam te kunnen kijken. Super fijn dat ik nog een achtervang heb, maar het is wel even wennen om weer letterlijk ieder moment van je bezigheden te moeten verantwoorden aan je ouders.

Lekker buiten voetballen, maar niet heus
Inmiddels alweer drie weken geleden, zou ik een gezellig weekendje bij een maatje Marc zijn om zijn nieuwe huisje te bewonderen. Met wat biertjes op zou ik daar gezellig blijven slapen om vervolgens de dag erna door te gaan naar mijn zus.

Marc, zijn huisgenoot en een andere vriend van zijn huisgenoot kwamen vervolgens met het geniale idee om in de regen te gaan voetballen. Super leuk, want voetballen is echt mijn hobby – not. Zeker in de regen had ik er natuurlijk heel veel zin in. Maar goed, ik laat me niet kennen en doe dan maar gewoon mee met een potje voetbal. Helaas eindigde dit dus in een val waarbij ik mezelf opving met mijn pols. Ik voelde wel dat ik een klap had gehad, maar eigenlijk pas na een uur of 4 merkte ik dat het echt niet goed ging en ik hiermee zeker niet kon slapen. Midden in de nacht de huisartsenpost gebeld om vervolgens de volgende dag naar het ziekenhuis te vertrekken en erachter te komen dat er een botje naar de knoppen is. Lekker dus in het gips door een activiteit waar ik geen eens zin in had.

Gelukkig is het slechts 1 aangetast botje en kan ik eigenlijk alles nog met het gips. Alleen douchen is wat onhandig en het is met deze hitte soms wat minder aangenaam. Hopelijk mag het gips er volgende week af, mits het redelijk hersteld is.

Één ding is zeker, niemand hoeft me ooit meer te vragen om te gaan voetballen. Je moet geen dingen doen wat je niet kan…

Eerste weekje op de zuidas
Inmiddels ben ik een week aan het werk bij Savills als Technisch Manager. Gelukkig waren ze heel enthousiast en wilde ze mij ook tegemoet komen met een spoedige start. Ik heb een nette en professionele ‘onboarding’ gehad om te weten hoe het bedrijf in elkaar zit en wat ik kan verwachten. Daarnaast was het vanaf het moment dat ze contact met me opnamen super netjes en professioneel geregeld!

Savills heeft een hoofdkantoor op de zuidas in Amsterdam, toch wel waar de meeste mensen, inclusief ikzelf, een vooroordeel over heeft. Een paar jaar terug had ik toch niet gedacht dat ik ooit op de zuidas zou werken. Toch had ik bij de sollicitatie al een heel plezierig gevoel en merkte ik meteen dat er geen haantjesgedrag zou zijn zoals je bij de zuidas soms zou denken.

Zoals bij veel nieuwe werkgevers gaat de eerste week vaak een beetje verloren aan rompslomp – je mail instellen, kennis maken met collega’s, software onder de knie krijgen en in dit geval ook enkele e-learnings uitvoeren t.b.v. uitleg over de AVG, voorkomen van witwaspraktijken, phishing herkennen etc.

Voor mijn gevoel een beetje een verloren week, maar je moet het toch allemaal gedaan hebben. Ik heb al redelijk duidelijkheid over een aantal retailpanden welke in mijn portefeuille gaan vallen, maar volgende week wordt er meer duidelijk over de complete portefeuille waar ik verantwoordelijk voor wordt. De eerste week ben ik in ieder geval heel warm ontvangen en ik heb enorm veel zin in een mooie en hopelijk lange periode bij Savills!

To be continued…!
Ondanks de rare situatie kijk ik met enorm veel voldoening terug op de mooie tijd in Uganda. Er zijn mensen veel harder getroffen door de covid19 situatie, met faillissementen of verlies van familie/vrienden, dus medelijden met mij is totaal niet nodig. Het avontuur is wel veel eerder geëindigd dan gehoopt, maar we hebben wel al zeker ons steentje kunnen bijdragen aan de lodge, een mooie ervaring opgebouwd en nu begint zelfs ons leven weer redelijk op de rit te komen!

Een avontuur zoals het afgelopen jaar zit er denk ik niet meer in, maar vele mooie reisjes van een kleine maand zullen er ongetwijfeld nog genoeg komen tijdens mijn vakantiedagen! Travel on Tennis Shoes blijft doorgaan dus wie weet wat mijn volgende bestemming wordt waar ik een mooi verhaal over kan schrijven?! De tijd zal het leren!