Kerstavond vanuit een vrachtwagen in Mexico

Het is weer zover, ik moet weer volop energie gaan steken in een nieuw reisverhaaltje. Tot op de dag van vandaag vind ik er eigenlijk niets aan om te bloggen, maar de herinneringen vastleggen vind ik belangrijker, dus dan moet ik toch maar even afzien! Inmiddels zit er alweer een weekje op in het mooie Mexico, dus ik heb weer een flinke kluif te vertellen.

Te laat, of helemaal niet voorbereiden?
Mijn voorbereidingen waren zoals vanouds: noppa, nada, geen. Doordat ik weet hoe het reizen loopt in andere continenten, bereid ik gewoon helemaal niets voor. Zondag 17 december vloog ik naar Cancun, en op de donderdag ervoor bedacht ik me dat ik toch wel iets moest gaan bedenken. Dus heb ik die donderdag in ieder geval nog even de Lonely Planet besteld van Yucatan (regio in Mexico) en Guatemala. Dat was wel weer even genoeg aan voorbereidingen leek me. De zaterdag voor vertrek leek het met toch wel handig om nog meer voor te bereiden en alsnog een hostel te boeken voor de eerste nacht. Omdat ik middernacht zou aankomen, is het toch wel fijn als je toch wel zeker bent van een bed, dus zo gezegd zo gedaan, had ik zowaar nog meer voorbereid! Tas ingepakt vlak voor vertrek en ik was helemaal ready to go!

De hel die American Airlines heet
Zondag was het zo ver, de vlucht naar Cancun via Philadelphia. Mijn vluchtschema op zowel de heen als terugweg is perfect. Korte stopovers wat resulteert in relatief chille vluchttijden. Ook de prijs van het retourtje (ong. 435 euro) had ik niets over te klagen. Dat klagen begon echter al op de luchthaven: ik mocht niet gewoon bij de grondstewardess inchecken, maar dit moest via een computerschempje. Daar ben ik langs 100 opties gekomen die begonnen bij ca. 50 euro per stuk. Een fijne stoel? Tuurlijk, 100 euro extra (per vlucht!). Eerder instappen? Tuurlijk, 50 euro extra. Waar is die goede oude tijd, waar ik met mijn lange slungelige lichaam voor die grondstewardess ga staan en dat ze zo schrikt van mijn lengte dat ik eigenlijk niets eens hoef te vragen om extra beenruimte? 

In het vliegtuig werd het niet veel beter. Intercontinentaal vliegen zonder schermpjes in de stoel voor me. Op twee vluchten met in totaal 16 uur slechts 1 fatsoenlijke maaltijd krijgen en de klaptafeltjes waar je de vuiligheid uit de hoeken kon schrapen. American Airlines heeft bij mijn geen goede indruk achtergelaten…
Maar, om positief te blijven, op mijn eerste vlucht had ik een super gezellige vent naast me waar ik eindeloos mee kon ouwehoeren (verder hadden we toch niets te doen), en op de tweede vlucht had ik drie stoelen naast elkaar waardoor ik heerlijk horizontaal kon slapen. Geluk bij een ongeluk kunnen we wel zeggen?

Het Marmaris van Noord Amerika
Zo klets in 5 alinea’s vol en weten jullie nog precies niets van mijn reis. Het begon natuurlijk echt allemaal op zondagnacht, toen kwam ik namelijk aan op de luchthaven van Cancun. Toen ik naar buiten liep, leek het net of ik aankwam op Marmaris in Turkije. Een typische toeirsten luchthaven die er chique uitziet en de touringcars buiten op iedereen aan het wachten zijn. Dit begin is altijd de eerste uitdaging van het reizen; hoe ga je naar je hostel? De mexicanen moest je al van je afslaan want iedereen wilde je in zijn dure taxi hebben. Ik was uiteindelijk akkoord met een mannetje voor een gedeelde taxi, maar die duurde te lang, waardoor ik toch maar voor het originele plan ging, de goedkope bus. Zo gezegd zo gedaan, de eerste 4 euro’s alweer bespaard en mijn vakantie kon beginnen.

In het super chille hostel met airco, een rooftop bar en gezellige mensen gelijk wat biertjes gedronken en de reis goed begonnen. Heerlijk geslapen en de volgende dag was ik helemaal klaar voor een dagje strand.
Samen met een Duitser naar Playa Delfin gegaan; het strand voor toeristen, tussen al grote resorts van Cancun. Prachtig wit strand met prachtig blauw water…. en honderd resorts, toeristen en lastige mannetjes die zooi aan je willen verkopen. Nee, Cancun is niet voor Oscar gemaakt. ‘s Avonds nog wel heerlijke taco’s gegeten, biertje gedronken en gaan slapen, zodat ik de volgende dag snel de bus kon pakken naar het echte Mexico!

Reizen zoals het hoort
Met een lokale bus (hoppa, weer 4 euro bespaard door een uur langer af te zien dan met de directe bus) naar de gezellige stad Valladolid gereden. Het hostel waar ik zat was wederom prima, een mooie tuin, gezellige mensen en lokale ligging. Diezelfde dag nog naar een cenote in de stad geweest. Dan denken jullie, cenote? Ik zal het even uitleggen. Yucatan (regio waar Valladolid in ligt) bestaat uit een soort gesteente wat ooit is ontstaan (volgens mij door een meteoriet o.i.d. – was teveel informatie, dus dat ben ik weer vergeten), daarom zie je in die regio ook helemaal geen rivieren. De rivieren zijn er echter wel, maar onder het gesteente. Op sommige plaatsen is het gesteente ingestort boven een plek met water en ontstaat daar een soort mooie grot/opening met water in het midden. Dat resulteert in veel gevallen in prachtige locaties met in veel gevallen prima zwemplekken. In Valladolid ligt een cenote (Zaci) midden in het centrum, een aantal blokken van het hostel vandaan, dus dat was een mooie activiteit voor de eerste dag. Toen ik in die cenote een duikje had genomen vanaf een hoog deel (ca. 7 meter), kwam er een Mexicaan naar me toe om te vertellen dat hij me had gefilmd! Hij heeft hem terplekke nog naar me gemaild, geniaal! Super tof om te zien hoe sociaal de Mexicanen zijn ingesteld.

De dag daarna ben ik gelijk naar een van de nieuwe wereldwonderen gegaan: Chichen Itza. Een Mayastad in Yucatan. Samen met twee Nederlandse meiden van het hostel vroeg hierheen gegaan om de drukte voor te zijn. Dit bleek een perfecte actie te zijn, want toen wij er waren was het nog relatief leeg, maar toen we weggingen reden de bussen af en aan om chinezen in roze shirts en paraplu’s te lozen. Chichen Itza is een prachtige oude ruine, maar het is jammer dat je er niet op mag klimmen. Gezien de hoeveelheid mensen is dat overigens wel te begrijpen, maar het blijft jammer. 

Diezelfde middag met een backpacker uit Noorwegen naar een andere cenote gefietst met fietsen van het hostel. Deze cenote had een plateau recht onder de kleine opening en dat gaf een idyllisch beeld. Een prachtige cenote (vooral door het plateau), alleen jammer dat er met ons een hele Mexicaanse familie naar binnen ging. Het maakte de plek niet minder mooi, en we hebben ze voor de foto’s goed uit beeld kunnen houden 🙂 

In de avond met een gezellige groep uit eten geweest en een cocktail, of misschien een paar cocktails gedronken. Zo verliep de dag precies zoals je wilt als backpacker: cultuur, natuur, recreatie, eten en gezelligheid!

Een tweede perfecte backpackersdag
De donderdag was eigenlijk een kopie van de dag ervoor. Wederom naar een maya ruine (Ek Balam) en daarna naar een cenote (San Lorenzo Oxman). De ruine bezochten we met een groep van 5 (3x Nederlands, 1x Amerikaan, 1x Mexico). Ek Balam was een stuk rustiger dan Chichen Itza en je mocht daar wel op de gebouwen klimmen. Dat gaf geniale uitzichten en een heerlijk ochtendje. Op de terugweg gestopt in een dorpje wat bekend staat om zijn smoked meat. Je kan al raden wat we hebben gegeten… 
‘s Middags nog naar een andere cenote geweest welke een schommel had waarmee je het water in kon springen. De cenote had enigzins iets weg van de cenote in het stadje, maar hier zag je de boomwortels meters hoog hangen en de cenote was in verdere opzichten ook net iets perfecter. Heerlijk even gezwommen waarna we in de avond weer zijn gaan eten en drinken en ditmaals wel enigszins op tijd zijn gaan slapen.

Terug naar het stadsleven
Vrijdag was het tijd om weer verder te reizen, Merida was het volgende stadje waar ik zou gaan stoppen. Daar zou ik ook de Amerikaan van Valladolid weer ontmoeten, daar hij een dag eerder naar Merida was gegaan. Bij het hostel zat een mega groep Australiers die met elkaar op reis waren. Ik heb nog nooit 17 mensen met elkaar zien reizen voor zo’n lange tijd, maar deze lui houden dat gewoon vol, respect!
Het hostel in Merida had een prachtig en lekker zwembad, maar de rest was verschrikkelijk. Mijn dorm was naast het zwembad dus uitslapen zat er sowieso niet in. Er waren geen stopcontacten naast mijn bed, het ontbijt was slecht en ik ben kapot gestoken door muggen. Gelukkig hadden ze wel gratis salsa lessen waar ik eens even goed gebruik van heb gemaakt. Na mijn certificaat voor Tango welke ik in Buenos Aires heb gehaald, ben ik nu dus ook al pro in salsa. En dat na slechts anderhalf uur met m’n heupjes draaien…
De stad Merida was verder niet voor mij gemaakt. Museums en walking tours zijn niet mijn ding, dus Merida had nog slechts 1 ding wat de stad kon redden: het nachtleven. Lekker wezen stappen in een lokaal barretje, en enorm veel voor enorm weinig geld gedronken. 

De volgende dag met een halve kater de hele dag voor pampus in het zwembad gelegen. De dag erna wilde ik wel echt weer verder reizen dus ben ik op zoek gegaan naar een busticket. Het was een half uur lopen naar het busstation en daarna moest ik een kwartier in de rij staan. Daar kreeg ik vervolgens te horen dat alles uitverkocht was naar mijn volgende bestemming Palenque. Super chagrijnig terug gelopen besloten dat ik dan maar 600 kilometer zou gaan liften. Gelukkig gingen we in de avond nog naar een geniale bar met live muziek om even ergens anders aan te denken dan de volgende dag onzeker te zijn over het halen van mijn volgende bestemming. 

Liftend naar kerst toe in het levensgevaarlijke Mexico
Zondag 24 december, de dag van kerstavond, vroeg opgestaan om de ca. 600 kilometer naar Palenque te overbruggen. Met een minibusje voor 50 cent naar net buiten het centrum gereden om daar te gaan liften. 
Zoals de meeste mensen Mexico kennen, is dat mensen naar ommuurde resorts gaan en eventueel op excursie gaan, maar zich verder niet in het onveilige Mexico te begeven. Oscar daarintegen, gaat langs de straat staan met zijn duim omhoog om maar zoveel mogelijk met lokalen in contact te komen… Aangezien ik deze blog inmiddels aan het schrijven ben, mag ik redelijk concluderen dat, in ieder geval een groot deel van Mexico, goed en veilig begaanbaar is. 

Toch ging het niet van een leien dakje. Pas na een aardig stuk lopen werd ik opgepikt door Andreina en Heidi. Een Mexicaanse vrouw die in Amerika woont met een lokale medewerker van haar stukje grond in Mexico. Super aardig en behulpzaam heeft ze me weliswaar 5 kilometer geholpen… alle beetjes helpen laten we maar zeggen. Vlak daarna werd ik opgepikt door Mike met zijn twee kinderen. Wederom een stukje van 12 kilometer opgeschoten. Het ging allemaal niet voorspoedig en ik liep me een ongeluk langs de bloedhete snelwegen zonder schaduw. Jose was het eerste echte stukje hoop. Een motorrijder die me zeker 20 kilometer heeft geholpen. Heerlijk zonder helm of andere bescherming over de snelweg met 100 kilometer per uur. Het is weliswaar niet de meest veilige manier, maar het geeft wel een enorme kick om bij een lokaal iemand achterop mee te mogen rijden met een heerlijk briesje in je gezicht. 

Ondanks de langzame progressie zag ik het niet echt meer zitten om helemaal naar Palenque te komen. Totdat ik bij een oprit een vrachtwagen met twee grote dieselaanhangers tot halt kon brengen. Deze beste chauffeur ging zowaar dezelfde richting op en kon me bijna 500 kilometer verder brengen! Ik heb van 11 tot 5 maximaal genoten van het feit dat het me gewoon ging lukken, al heb ik me ook geschaamd dat mijn spaans niet goed genoeg was om hem een gezellig gesprekje te bieden. Tijdens dit ritje begon de kerstavond in Nederland, maar zat ik lekker te genieten van mijn liftavontuurtje in Mexico.  

Het laatste stukje kon ik nog met een minibusje voor 1,50 euro om in Palenque te komen, waar ik net voor het donker aankwam! Een prima begin van kerst, wat weer een mooie basis is om verder te komen! Mijn volgende blog zal wellicht al vanuit Guatemala zijn, want de volgende stop is San Christobal en vanuit daar ga ik de grens over!

Fijne kerstdagen en als ik jullie niet meer schrijf voor het nieuwe jaar: alvast een hele fijne jaarwisseling!
Dikke knuffel vanuit Palenque!