Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat jullie van me hebben gehoord. Op facebook had ik al een berichtje gepost op 4 december dat ik de dag daarna zou vertrekken richting Annapurna, omdat ik alles al had geregeld qua vergunning en entree. Helaas was ik later die dag niet helemaal oke meer (ik zal jullie de details besparen), dus ben ik een dag later vertrokken. Het was weer een ouderwets bizarre week wat weer resulteert ik een mooi en lang verhaaltje met een hele hoop foto´s. Het uitzoeken van foto´s was deze week nog moeilijker dan normaal doordat ik honderden foto´s heb van dezelfde bergen, maar vanuit nét een andere invalshoek, maar beter teveel dan te weinig foto´s 🙂
Voorbereiding en bijkomen in Pokhara
De vorige blog eindigde op 2 december en 3 december had ik gezellig gelunched met Karin, die ik eigenlijk sinds de basisschool niet meer had gesproken. Leuk om elkaar aan de andere kant van de wereld weer te ontmoeten en bij te kletsen! Interessant om te horen wat zij hier aan vrijwilligerswerk doet, maar doordat ze vooral onderzoek doet was het voor mij niet echt mogelijk om een dagje mee te lopen o.i.d. Diezelfde dag heb ik verder niet zoveel gedaan; naar de barbershop geweest voor een chille scheerbeurt, in de hangmat gehangen van het hostel en ´s avonds met Mark (die ik in Kathmandu heb leren kennen en mee wilde naar Annapurna) een pizza gegeten.
De volgende dag met Mark het een en ander geregeld voor de trek door het Annapurna berggbied (vergunning voor het gebied en het registreren als trekker zonder gids). Vervolgens ook het een en ander aan inkopen gedaan om de 7 tot 10 dagen te overleven en zodoende waren we aan het begin van de middag helemaal ready voor deze mooie uitdaging.
Helaas bleek in de avond dat we waarschijnlijk ergens iets verkeerds hadden gegeten waardoor mijn darmen helemaal in de war waren. Ik voelde me echt helemaal niet oke en ´s avonds bleek het toch geen goed idee om de volgende dag naar Annapurna te gaan. Dat resulteerde dus helaas in een dagje niets doen in Pokhara en opknappen. Samen met Mark wel een ander hostel gezocht waar we betere faciliteiten hadden (warme en goede douche en betere bedden) en dat was ook wel beter om terug te komen na een lange trek. De dag erna voelde ik me gelukkig dusdanig beter genoeg zodat we konden starten op 6 december, maar mijn darmen waren nog wel lichtelijk in de war waardoor ik af en toe nog wel moest rennen…
Permit & TIMS 
Gezellig gelunched met Karin 
Uitzicht op het meer van Pokhara vanuit een restaurantje 
Pokhara meer 
Paragliden is hier helemaal een ding!
Poonhill en Annapurna Base Camp trek
Dag 1; Nayapur (1050 m) – Ulleri (2050 m)
10 kilometer in 6,5 uur
De eerste dag vertrok ik met Mark en een andere Nederlander (Cors – een gepensioneerde leraar) uit het hostel richting Nayapur, waar we zouden beginnen aan onze trek. Cors zou alleen Poonhill gaan doen, waar wij doorgaan met ABC (Annapurna Base Camp), maar het was wel tof om samen te beginnen.
Zodoende begonnen we na 1,5 uur bussen naar Nayapur aan onze lange trip die nog een hoop verrassingen in petto voor ons had… Dat allemaal uiteraard weer op de ouderwets comfortabele tennisschoenen waar ik altijd mijn trips op loop. Weliswaar zijn dit wel andere schoenen dan de vertrapte en stinkende die ik in Zuid Amerika had hoor, hoewel ze inmiddels op hetzelfde niveau zitten als mijn Zuid Amerika schoenen…
De eerste dag begon met het lopen door verschillende dorpjes en langs prachtige rijstvelden. Het was echt vanaf het begin genieten van de mooie bouwstijl en het nog redelijk bewoonde deel van de trek. Al binnen het uur was de groep waarmee ik liep al uitgebreid naar 7. We waren een groep van 4 tegengekomen; Ido uit Israel, Katharina en Jonas uit Duitsland en Fleur uit Nederland. Een gezellige groep waar ik nog zeker een tijdje mee opgescheept zat 🙂
Halverwege de dag dachten we dat we bijna bij het plaatsje Ulleri waren, het was nog ongeveer 1,7 kilometer en dat leek ons in een half uur zeker haalbaar. Lunch stelden we dus nog even uit, maar dat bleek een grote vergissing te zijn… Deze 1,7 kilometer bestond namelijk uit 3200 (!) traptreden en de tijd dat daar overheen gaat daar heb ik het liever niet over…
Halverwege de 3200 traptreden moesten we nog even een stukje rennen, omdat er een Nepalees met een brandende gastank uit een huisje kwam rennen… opmerkelijk maar gelukkig had het niet geleid tot een explosie. Toch wel even spannend zo naast een hangbrug in een redelijk afgelegen berggebied.
Uiteindelijk net voor het donker aangekomen in Ulleri waar we bij een prima gasthuis twee kamers hadden geregeld. Over het algemeen kan je in de bergen een gratis kamer regelen mits je twee maaltijden eet (´s avonds en ´s ochtends). Dit is niet bij iedereen bekend, maar uiteraard lukte ons dit wel. De prijzen voor eten en drinken zijn voor Nepal in de bergen erg prijzig, maar in verhouding tot Europa is dit nog steeds eigenlijk super cheap. Zo had ik een spagetti met kip voor onder de 5 euro. Water hadden we speciale tabletten voor, zodat je gewoon uit de kraan kan drinken en daarmee ook kosten bespaard!
In de avond nog even gekaart en gezellig blijven kletsen, maar uiteindelijk toch op tijd naar bed gegaan om de volgende dag weer fris en fruitig verder te gaan!
Onderweg bij Matathanti 
Onderweg 
Dorpje onderweg 
Hangbruggetje voor de klim naar Ulleri 
De vallei waar we de eerste dag doorheen liepen
Dag 2; Ulleri (2050 m) – Poonhill (3210 m) – Ghorepani (2875 m)
10,5 kilometer in 5 uur
De tweede dag was alweer een hele andere omgeving dan we de eerste dag hadden. We liepen namelijk voornamelijk door een jungle omgeving richting het dorpje Ghorephani. Gelukkig kon ik de dag goed beginnen met een twee chapatti´s en een pannekoek met mijn zelf meegenomen chocopasta.
Onderweg kwamen we een paar mooie watervalletjes tegen en het was voor mij natuurlijk weer een uitdaging om de waterval vanuit een moeilijkere invalshoek te fotograferen. Een beetje klimmen over glad oppervlak met mijn griploze tennisschoenen hoort daar uiteraard gewoon bij. Deze dag was gelukkig vrij simpel en binnen no time waren we in Ghorepani, waar we nog een paar – nog verrottere trappen dan de koopgoottrap in Rotterdam – moesten overwinnen om vervolgens bij het meest luxe gasthuis aan te komen van de hele trip. Een warme douche, wifi en uitzicht hoorden daar allemaal bij. Heel bizar om dat in een berggebied te hebben, zeker na de hike in Torres del Paine die ik in februari heb gedaan. Een beetje luxe is niet verkeerd, en als je daar gratis gebruik van kan maken moet je dat ook zeker niet laten liggen.
Nadat de twee achtergebleven Duitsers ook bij het hostel waren aangekwamen en we een kleine siesta hadden gehouden, konden we onze dag nog vervolgen door al voor de zonsondergang naar Poonhill te gaan. Heerlijk om je tas in Ghorepani achter te laten en zonder extra gewicht omhoog te lopen voor een super indrukwekkende zonsondergang. De bergen zijn van geel naar oranje naar zelfs paars gekleurd tijdens deze zonsondergang. En dan te bedenken dat je het grootste deel van de pieken van Annapurna kon zien, maakte deze zonsondergang buitengewoon bijzonder!
Helaas heeft een muts mijn camera laten vallen toen ze een foto van onze groep ging maken, en sindsdien zit er op mijn sensor wat stof (niet schoon te maken bij een compact camera)… Gelukkig is het alleen te zien als ik inzoom dus ik kan de camera nog wel gebruiken.
´s Avonds Dal Bath gegeten (al eens eerder genoemd denk ik – dit is een maaltijd wat je onbeperkt kan blijven eten, maar het is alleen rijst, een soort soepje en wat groentes/aardappelen) en weer behoorlijk op tijd naar bed gegaan.
Eerste views op de bergen 
Altijd maar trappenlopen bij deze trek… 
Naar een watervalletje geklommen 
Prachtig landschap 
De hele groep bij Poonhill – waar zit Oscar? 😛
Uitzicht op Annapurna berggebied 
Uitzicht de andere kant op 
Zonsondergang Poonhill 
Zonsondergang Poonhill
Dag 3; Ghorepani (2875 m) – Poonhill (3210 m) – Tadapani (2680 m)
10,6 kilometer in 6 uur
Dag 3 was voor een deel van de groep doomsday… helaas is de trek niet voor iedereen 100% positief geeindigd maar gelukkkig hadden we al veel moois gezien.
In de ochtend was ik als enige nóg een keer naar Poonhill gelopen om ditmaal de zonsopkomst te bekijken. Deze was net zo bijzonder als de zonsondergang, maar toch heel anders qua kleur en locatie. Helaas werd je tijdens het omhoog lopen geconfronteerd met iets erg typisch wat je wel vaker tegenkomt… mensen die naar muziek luisteren tijdens het hiken?! Buiten het feit dat ik al niet zou begrijpen dat je muziek wilt luisteren terwijl de natuur zoveel moois biedt, zijn er ook nog eens mensen die dit niet met oordopjes maar met speakertjes willen doen. Belachelijk dat je muziek draait en dat je andere mensen hiermee belast. Opmerkelijk genoeg zeggen ze wel altijd ´sorry´ als je er iets van zegt, terwijl ze dondersgoed weten wat ze aan het doen zijn. Helaas was de zonsopgang erg toeristisch en heb je helaas dit soort rariteiten, maar gelukkig was het grootste deel van de trek niet zo druk en asociaal als wat er hier gebeurde.
Doordat ik met een groep liep kan je niet voor de grote groepen uit lopen en lijkt het, zelfs tijdens het ´laagseizoen´ toch nog belachelijk druk. Deze dag leek dan ook de drukste die ik had meegemaakt tot nu toe. Gelukkig compenseerde de prachtige viewpoints en de mooie natuur dit volledig. Na het lopen door bossen over de top van diverse heuvels (op en neer en op en neer), liepen we tussen de kliffen met wederom eindeloze traptreden naar beneden. Daar begon de doomsday voor zowel Fleur als Mark. Fleur ging door haar enkel en Mark kreeg last van zijn knie. De laatste paar uur was letterlijk een grote struggle, maar uiteindelijk zijn we wel in het dorpje Tadapani aangekomen. Daar heb ik met Ido uiteindelijk wat gasthuizen gecheckt en hadden we besloten de dag daarna te bekijken hoe we verder zouden gaan…
In Tadapani heb ik overigens mijn duurste maaltijd van de hele trip gegeten; gegrilde kip voor ongeveer 8 euro. Belachelijk prijs voor wat ik kreeg, maar meer dan de moeite waard, zeker als ik terugblik dat de twee dagen daarna vegatarisch moest eten….
Zonsopkomst Poonhill
Tweede prachtige viewpoint op de derde dag 
Af en toe heb je tussendoor een prachtig zicht op een bergtop 
Onderweg tussen de bossen door 
De bekende gestapelde stenen door hikers/klimmers – hier een tikkeltje overdreven hoeveel mensen eraan meedoen haha! 
Fotootje gemaakt door Mark 
Prachtig hoe het water langs de rotsen en het mos naar beneden stroomt 
Trail 
Annapurna
Dag 4; Tadapani (2680 m) – rivierbedding (1800 m) – Dovan (2600 m)
17 kilometer in 7 uur
Vroeg in de ochtend werd er besloten of Fleur en Mark verder zouden gaan. Uiteindelijk stemde iedereen in voor een rustdag. Voor mij was dit eigenlijk de eerste dag dat ik me helemaal goed voelde sinds mijn darmen in de war waren geraakt. Uiteindelijk heb ik dus besloten in mijn eentje verder te gaan en gewoon keihard te bikkelen.
Doordat ik alleen was kon ik wel een lekker tempo lopen en de grote groepen vooruit blijven. Daardoor voelde deze dag al vanaf het begin alsof ik in het pure Nepal was! Wat heerlijk en wat een prachtige dag was dit, de vallei waar ik doorheen liep was vol met kleine huisjes en grote rijstvelden. Ik kon maximaal tot rust komen en toch met een stevig tempo doorlopen. Alleen aan het begin van de ochtend was er een porter die luide muziek op had staan, maar die liep ik er gelukkig snel uit.
Bij Chhongrong was de checkpost voor de trek naar ABC. Daarna werd ik gevolgd door een super schattige hond, ik noemde hem Dal (naar het eten Dal Bhat). Helaas durfde hij de hangbrug richting de vallei van de ABC niet over dus moest ik helaas weer afscheid nemen van een stukje gezelligheid. Toch kom je gaande weg altijd weer mensen tegen en heb je steeds een momentje waar je even kan bijkletsen.
Opmerkelijk was dat er op een gegeven moment een bord was, waarop stond dat er in de bergen geen kip, buffel of varken gegeten mocht worden i.v.m. de heilige tempels in het ´Special Management Area`. Daarom was ik erg blij dat ik de dag ervoor een lekker groot kippetje naar binnen had gewerkt!
In het dorpje Sinuwa kwam ik Tom tegen, een engelsman die ik al in Ghorepani had ontmoet. Hij liep alleen en was al ruim twee weken aan het lopen (hele circuit van Annapurna), hij had een heerlijk tempo dus we zijn daarna samen gaan lopen. Daarbij is het fijner onderhandelen bij gasthuizen om gratis te slapen als je met meer dan één persoon bent. Helaas moesten we bij onze stop in Dovan toch voor het eerst betalen voor onze nacht (2 heuze euro´s per persoon). Waarschijnlijk omdat we te laat waren en in dit dorpje bijna alles al vol zat… Gelukkig hadden we een prachtige dag achter de rug door twee mooie verschillende valleien, met de hele dag de zon op m´n hoofd; dus de stemming zat er verder goed in! Deze prachtige dag was echter wel een bizarre dag, het aantal kilometer dat ik had gelopen was zo heftig, als je nagaat dat het alleen maar op en neer was, maar het beloofde nog niet eens de langste afstand van de hele trip te worden…
Zonsopkomst op de eerste dag in mijn uppie 
Zo zagen de dorpjes in de bergen eruit 
Typisch beeld in de bergen 
Mooie en eenvoudige architectuur 
Koeis 
De vallei waar ik doorheen was gelopen 
Onderweg naar ABC 
Hoogteverschillen zijn gigantisch 
Samen met mijn gids Dal
Dag 5; Dovan (2600 m) – Annapurna Base Camp (4100 m) – Machhapuchhare Base Camp (3700 m)
14,5 kilometer in 6 uur
De tijd vloog voorbij, na een gigantisch snelle en lange afstand dag was het tijd om verder omhoog te gaan richting ABC. Het idee was om sowieso bij Machhapuchhare Base Camp (MBC) te slapen en eventueel dezelfde dag nog heen en weer (zonder backpack) naar ABC te lopen. In de ochtend liepen we al mega voor op het schema wat het normaal aan tijd zou kosten om tussen de verschillende dorpjes te lopen. We vertrokken vrij vroeg en hadden zelfs nog een lange stuk midden in de jungle gemaakt waar we een kwartier lang hebben genoten van een groep van ca. 30 rondspringende aapjes. Voor we het wisten waren we na een paar uur jungle voorbij de ´boomgrens´, waar het berggebied kaal en grauw werd. Toch gaf ook dit weer een prachtig effect en was het voor de 5e dag op rij een nieuw landschap. Langs de rotsformaties vormden zich af en toe adembenemende watervallen.
Voor we het wisten was het rond het middaguur en waren we al bij MBC. Het was super lekker weer dus hebben we even een paar uur liggen zonnebaden in de zon bij MBC. Mede vanwege de super toffe eigenaar van het gasthuis bij MBC besloot ik niet te besparen op eten, dus even lekker luxe een pizzaatje besteld (dat kan gewoon op 3700 meter daar…) voordat we doorliepen naar het hoogste punt van de trip: ABC.
Bij ABC hebben we even lekker rondgehangen. Opmerkelijk was dat alle gletsjers eigenlijk waren bedekt door zand en stenen, doordat het de afgelopen weken zo droog is geweest. We waren omringd door bergen van het Annapurna gebied, maar stiekem vond ik de hele tocht veel interessanter dan het daadwerkelijke eindpunt, waar de droogte het beeld (vergeleken bij Patagonie) toch een klein beetje liet tegenvallen.
Teruglopend naar MBC ging de zon onder en dat gaf wederom een bijzonder effect qua kleur op de bergen en in de vallei naar beneden. En dan te bedenken dat je dit soort prestaties allemaal op je tennisschoentjes kan waarmaken, wat is de wereld toch mooi 🙂
Terug bij MBC met wat andere trekkers gekaart, nog wat gegeten en op tijd gaan slapen. De eerder genoemde gastvrijheid van de eigenaar van het gasthuis was niet het enige pluspunt van deze geniale man; er waren ongeveer 15 gasten in het gasthuis en met het avondeten kreeg hij het voor elkaar om al het eten tegelijk klaar te hebben! Voor Nepalesen is dat toch echt wel bizar bijzonder!
Omdat ik een klein beetje hoofdpijn had na het eten (wellicht door het belachelijk snel omhoog gaan) had ik een pilletje ingenomen tegen hoogteziekte, maar de bijwerking hiervan was wel een beetje vervelend, want je moet daar dus enorm van plassen. Dus terwijl ik nooit ´s nachts mijn bed uit moest, moest ik nu – precies daar waar het het koudste is ´s nachts (onder het vriespunt) – twee keer mijn bed uit om te plassen. En uiteraard, hier hadden ze geen ensuite, dus moest je echt daadwerkelijk naar buiten… maar gelukkig lachte daar de sterrenhemel naar me en gaf me een prachtig helder licht midden in de nacht, dus kon ik toch nog lekker genieten!
Aapjes! 
Prachtige waterval langs de rotsen 
Boven de boomgrens werd alles kaal 
Tot op de dag van vandaag vraag ik me af wat het nut is van deze dam… 
Onderweg naar MBC 
Onderweg naar MBC 
Reddingshelicopters kwamen zo nu en dan voorbij… 
Zonsondergang en de maan, helaas zie je niet hoe groot de maan daadwerkelijk was 
Kleuren bleven maar veranderen! 
En toen de zon onder was leek het wel zwart wit…
Bijzonder tussen de bergen bij ABC 
Uitzicht vanaf ABC 
Zonsondergang
Dag 6; Machhapuchhare Base Camp (3700 m) – Jhinu Danda (1700 m)
22 kilometer in 7,5 uur
Na afscheid te hebben genomen van onze geweldige host Ram begon de helse afdaling van ruim 2 kilometer omlaag. Als je bedenkt dat we ook nog delen omhoog hebben moeten lopen, gok ik dat we deze dag in totaal misschien wel 3 kilometer in hoogteverschil hebben overbrugd.
De dag was echt verschrikkelijk; de route hadden we tot aan Chhomrong al helemaal gelopen en het was vrijwel alleen maar trappen. De Machu Pichhu is er echt niets bij… Vervolgens bij Chhomrong moesten we ook nog een half uur omhoog klimmen om vervolgens weer bij Jhinu Danda bijna een uur omlaag te lopen. Gelukkig hadden we wel nog een hoogtepuntje tussendoor; in Chhomrong hadden we een verrukkelijke Chicken Burger met patatjes gegeten. Na een paar dagen vegetarisch in de bergen was dit een geschenk uit de hemel.
Na Chhomrong moesten we nog een stuk naar beneden en zagen we al vrij snel Jhinu Danda liggen in de mooie groene vallei. Onderweg nog een fazant gespot en uiteraard genoten van het uitzicht. Maar na de Chicken Burger kwam er zelfs nog een tweede hoogtepunt; we kwamen namelijk rond 4 uur aan in Jhinu Danda, waar ook wat hot springs zijn. En deze konden we op dezelfde dag nog bezoeken terwijl de zon onder zou gaan. Van de zonsondergang kregen we weinig mee, maar de setting van de hotsprings langs de wilde rivier was prachtig! Daarnaast was het echt een enorme opluchting voor je spieren om eindelijk eens te relaxen. Er waren nog vrij veel mensen wat uiteindelijk nog super gezellig was ook. Een mooie afsluiting van een dag die toch wel vrij saai begon.
Onze beste host ever (Ram – eerste gasthuis bij MBC) met een honinggraat 
Eindeloze trappen 
Lekker veilig hekje… zodra je valt lig je ook nog eens open door het prikkeldraad 
Bijna de vallei van MBC/ABC uit 
Wat een cutie!! 
Jinhu Danda 
De hotsprings naast de rivier
Dag 7; Jhinu Danda (1700 m) – Deurali (2120 m) – Phedi (1130 m)
21 kilometer in 6,5 uur
Tom bleef nog een extra dagje hangen in de hot springs, dus besloot ik de laatste dag in mijn eentje terug naar Pokhara te gaan. Omdat ik altijd voor de uitdaging ga, besloot ik het verste dorpje naar de hoofdweg te pakken en dat was uiteindelijk Phedi. De route begon vrij mooi maar vanaf de klim naar Deurali was het weer één grote hel. Weer oneindig aantal trappen omhoog en daarna een oneindig aantal trappen omlaag. Vooral vanaf Damphus naar Phedi was een hel. Mijn knieën waren verrot en toen ik er bijna was bleek de laatste 1,5 kilometer weer alleen maar trappen te zijn. Maar goed, onderweg met aapjes, een eekhoorn en een prachtig panorama beeld over het berggebied maakte het ook dit laatste tochtje de moeite waard.
Vanaf Phedi wilde ik een bus terug pakken, maar ik had weinig zin om te wachten dus besloot ik maar gewoon te gaan liften. Mocht niemand me meenemen kon ik altijd de eerste bus pakken. Het geluk zat me goed mee en de tweede pickup nam me mee naar Pokhara, sterker nog, nog dichterbij mijn hostel dan de bus me zou brengen. Dikke prima en ik was in no time terug in Pokhara en had meteen het liften in Nepal van mijn bucketlist geschrapt!
In het hostel kwam in Mark weer tegen, de hele groep was na de rustdag rustig aan terug gelopen en hebben de ABC helaas moeten overslaan. Wel echt super vervelend voor ze. Ik vond het wel bijzonder dat ik slechts een dag later aankwam dan zij deden, door mijn bizarre tempo. ´s Avonds met de hele groep nog gegeten en nog een lekker borreltje gedaan in een ander hostel. Super fijn om weer normale prijzen te betalen voor drankjes en eten!
Dit had een geniale foto kunnen zijn als mijn camera niet verpest was… 
Een hangbrug die niet helemaal 100% lijkt.. 
Onderweg naar Deurali 
Bizar hoeveel brandhout de lokale mannen dragen.. 
Landruk 
Deze koe maakt de foto af 
Bijna bij Damphus, onderweg naar Phedi 
Laatste stukje… 
Het laatste stuk voor de laatste afdaling naar Phedi 
Nog een laatste panorama op de bergen
Nieuw avontuur?!
De hike is nu misschien voorbij, maar mijn gehele trip (nog) niet! Ik heb weliswaar nog maar een weekje, maar ik heb nog wel wat op de planning staan! Vandaag stond vooral in het teken van foto´s uitzoeken, gehuurde slaapzak terugbrengen, bloggen, relaxen en een beetje verder orienteren, maar morgen ga ik alweer verder met nieuwe activiteiten!
Morgen ga ik namelijk mountainbiken! Ik heb een tip gekregen over het gebied richting Ghatichhina, dus ga ik daar eens even de boel verkennen op een fietsje. Om daar te komen fiets ik langs het Pokhara meer, en ik denk dat ik op de terugweg via de andere kant van het meer terugfiets.
Overmorgen ga ik nog een extra dagje relaxen in Pokhara en daarna pak ik de bus naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Maar hoe dat allemaal gaat verlopen, dat gaan jullie lezen in mijn laatste blog, die waarschijnlijk pas online komt als ik weer in Nederland ben…
Dikke knuffel vanuit Nepal en tot over iets meer dan week!
Nog geen reacties