Buitengewone laatste week in Nepal

Daar zit ik dan, op de luchthaven van Doha, waar ik het maar niet voor elkaar krijg om te slapen en met een half slapend hoofd mijn blog zit te tikken. En dat belooft dan mijn laatste blog te worden… mijn reis zit er alweer op! 30 dagen in Nepal voldaan en weer een enorme ervaring rijker. Mijn favoriete bestemming zal het nooit worden, maar het land is wel bijzonder mooi en de mensen zijn, tsja, ook bijzonder zegmaar…

Uithoudingsvermogen
In mijn laatste week heb ik zeker niet stil gezeten, en dat begon vorige week woensdag behoorlijk vroeg, toen ik mijn mountainbike ging ophalen bij het verhuurbedrijfje. In de ochtend is het hier nog behoorlijk fris en ondanks mijn maand in Nepal had ik me er toch nog in vergist… dus met iets te weinig kleren begonnen aan de mountainbike challenge. Ondanks de kou had ik toch weer de juiste keuze gemaakt, ik reed namelijk met zonsopgang langs het meer bij Pokhara, wat prachtige plaatjes opleverde. De rijstvelden en het meer lichtte prachtig op en wat lokale vissers maakten het spectakel helemaal af!

Het doel was om de omgeving bij Ghatichhina te verkennen. Maar eerst ging ik daar een korte hike maken naar een watervalletje. Helaas was het nog te koud om te gaan zwemmen, maar het stukje natuur was prachtig om te zien. Ik moest een klein beetje de rijstvelden doorkruizen en toen ik terug kwam lopen stonden een paar lokale mannetjes me met grote ogen aan te kijken; ´waar komt die vandaan?!´.
Voor ik het wist mocht ik weer verder op mijn fietsje. Ik vond al op de weg naar Ghatichhina dat de wegen bijzonder ruk waren om op te fietsen, maar dit beloofde niet veel beter te worden. In Ghatichhina was de weg letterlijk steil omhoog en met de rotsen had ik na een half uur klimmen er wel genoeg van. Dus ben ik rechtsomkeer gegaan en hoopte ik op een chille en relaxte afdaling. Niets hiervan bleek uit te komen, want door de stenige en hobbelige weg is er zelfs met de mountainbike afdalen bijna geen houden aan, je trilde zowat van de weg af.

Mijn gemoedstoestand was behoorlijk gekelderd en ik stond op het punt de mountainbike terug te brengen. Maar met een beetje optimisme ging ik toch maar gewoon nog ´om´ het meer heen fietsen. Ik wist dat er nog een redeijke klim bij zou komen, maar ook dit bleek weer een ellendig zware tocht te worden. Ik heb nog nooit zoveel met een fiets moeten lopen als hier, omdat de 1e versnelling van de 21 al te heftig was. Kwam er nog een bijdehand 12 jarig meisje met haar moeder (in tegengestelde richting – omlaag dus), mij even vertellen dat ik misschien een lagere versnelling moet nemen… joh?!
Uiteindelijk toch het hele eind omhoog gekomen en kon ik gelijk even een kijkje nemen bij de World Peace Pagoda op de heuvel. Daarna begon de wederom dramatische trillende afdaling en kon ik eindelijk op het asfalt terug naar Pokhara rijden. Snel een hapje gegeten, fiets teruggebracht en heerlijk het stof en ellende onder de douche weggewerkt. In de avond lekker op tijd gaan slapen en letterlijk het klokje rond geslapen, wat had ik dat nodig zeg, heerlijk!

Relaxdagje volgepland
De dag na het mountainbiken had ik weinig op de planning staan. Lekker nietsen en een beetje bijkomen. Maar niets bleek daarvan uit te komen. Ik wilde eventueel nog even langs de vleermuizengrot gaan, en het leek me wel leuk om dit op een scootertje te doen. Toen ik het idee opperde bij een Ecuadoriaanse die ik al kende uit Kathmandu, werd dit gelijk gedeeld in haar hele hostel (zij zat in een ander hostel)… iedereen wilde mee maar ik zag de bui al hangen – met 7 mensen rondtouren werkt vaak organisatorisch helemaal ruk. Na bijna de hele ochtend verspild te hebben aan dingen regelen, gingen we uiteindelijk maar met z´n drieën erheen. Twee op de scooter en een op de motor. De rest zou met de taxi komen, maar die zijn uiteindelijk naar een verkeerde grot gereden haha!

Door het drukke en ongeregelde verkeer, wat al een uitdaging op zich was, hadden we gelukkig uiteindelijk redelijk gemakkelijk de grot gevonden. Het was een klein beetje klimmen, klouteren en kruipen, maar het was bizar hoeveel vleermuizen er in deze grot bij elkaar zaten! Een beetje creapy, maar gelukkig (of eigenlijk ook wel een beetje helaas) vlogen ze niet in het rondte.
Na de vleermuisgrot ook nog naar een andere grot geweest, maar dat sloeg helemaal nergens op dus daar ga ik ook niet meer over vertellen.

Op de terugweg wilde ik nog graag langs een uitkijkpunt rijden, Sarangot. Sarangot is ook de plek waar alle paragliders vandaan vertrekken. Dit was een flinke heuvel en halverwege de berg leek mijn scooter het even niet meer te trekken. Gelukkig was er een handige Harry langs de weg die de scooter even had gefixed en konden we ons trip afmaken. Het uitkijkpunt was prachtig en vooral met de wolken (ja – een van de weinige bewolkte dagen in Pokhara) gaf het een prachtig effect op het meer bij Pokhara.

Op de terugweg nog even een paspoort opgehaald die iemand was vergeten en die ik moest afgeven in Lumbini en daarna plannen gemaakt voor die avond; ik zou namelijk naar de Movie Garden gaan. De Movie Garden is kleine openluchtbioscoop in Pokhara waar je voor 3,50 euro een filmpje kan kijken. Om half 6 (net na de zonsondergang) begon de film The Illusionist en we zouden er met een gezellige groep heengaan. De film had ik nog nooit gezien, maar ik was wel erg blij dat ik deze, notabene in deze bijzondere setting, kon zien. Het beeld en geluid waren van verrassend hoge kwaliteit en de film was top!

De topavond eindigde toch nog een beetje in stress, want ik moest na het eten (na de film) nog eigenlijk een hoop regelen, wat ook niet meer ging lukken… euro´s wisselen en een busticket voor de volgende dag kopen… oepsie!

Ellendige dag eindigt in een uitdaging
Uiteraard krijg ik altijd alles voor elkaar en kon ik de volgende dag gewoon vertrekken en had ik mijn geld kunnen wisselen naar Nepalees geld voor de laatste paar dagen.

De busrit bleek echter een ramp te worden. De stops waren sowieso al ruk, waar ze normaal bij lekkere eettentjes stoppen, stopte de bus nu alleen bij winkeltjes met chips, maar hij duurde ook nog eens dramatisch lang. Blijkbaar was er een staking waardoor we een andere weg moesten nemen.
Na lang stil te hebben gestaan door de staking kwamen we aan in Bhairahawa, vlakbij het plaatsje Lumbini waar ik heen wilde. Echter bleek dat we het laatste stuk niet konden rijden door explosieven op de weg… Dus zat ik samen met een hoop andere toeristen vast in dit kansloze plaatsje op ongeveer 20 kilometer van Lumbini.
Dus gingen we in Bhairahawa op zoek naar een hotel voor ca. 8 man. Het eerste hotel was zo slecht, dat we met z´n 5en op een rij in één mega bed konden gaan liggen en een gezinnetje met z´n 3en in een andere kamer. Het gezinnetje wilde gewoon slapen en was in principe akkoord, maar toen de man door de wcvloer zakte en zeiknat was, zijn we toch met z´n allen beland in een nabijgelegen hotel wat iets meer kwaliteit had…

Tempels, tempels en nog eens tempels
Ik sliep met een stelletje op de kamer en wij waren de enige die vroeg op wilden om de volgende ochtend in Lumbini te komen. Met een tuctuc zijn we uiteindelijk helemaal daarheen gereden, hebben we een hotelletje gescoord en zijn we Lumbini gaan verkennen. Persoonlijk vond ik Lumbini geen aanrader, waar het eigenlijk gewoon stukken grond zijn waar verschillende landen een tempel hebben gebouwd ter ere van Buddha (Lumbini is de geboorteplaats van Buddha). Ik heb ongeveer 20 tempels van binnen en buiten gezien en ik kan jullie vertellen, na 4 tempels heb je het wel gezien…
Nog geprobeerd een goedkope lunch te scoren, maar dit bleek ook onmogelijk binnen het terrein van de tempels (en we waren te lui om terug te lopen), dus hebben we het met snacks volbracht.

Terug in het gasthuis besloot het stelletje, waar ik weer een driepersoonskamer mee zou delen, toch al weg te gaan vanwege de staking. De enige optie zou met een taxi zijn in het donker, als je door de staking heen zou kunnen. Ik wilde sowieso geen tientallen euro´s betalen om daar weg te komen en ik wilde de volgende dag de uitdaging wel aan om liftend uit Lumbini te ontsnappen. Ik heb mijn moeder maar niets verteld over deze staking, explosieven en liftpoging – want die zou waarschijnlijk volledig in de stress schieten zo vlak voor mijn vlucht terug, maar uiteindelijk vond ik het zelf ook stiekem wel een beetje spannend. Het werd namelijk ook niet echt aangeraden, omdat je flink in de problemen zou kunnen komen als je door de blokkade heen zou gaan (of omdat ze gewoon dik geld willen verdienen met taxi´s… het is maar net hoe je het wilt zien).

Al met al, had ik de kamer dus heerlijk voor mezelf die avond, heeft het stelletje daar netjes aan meebetaald en heb ik verrukkelijk geslapen die nacht en ondertussen wel gewoon kunnen socializen met de buren. 🙂

Waar een wil is, is een weg…
De volgende dag moest het gaan gebeuren… ik had de wekker vroeg gezet, zodat ik de hele dag de tijd had om te liften en hopelijk zelfs tot aan Kathmandu te komen. Mijn bestelde ontbijt voor precies 6 uur, werd uiteraard precies vanaf 6 uur aan gewerkt, dus met een beetje vertraging kon ik beginnen aan mijn bijzondere dag.

Het was nog super bewolkt, maar al snel had ik door dat het vervoer met motortjes vrij soepel verliep. Voor ik het wist was ik al kilometers verder met slechts een paar motortjes. Uiteindelijk met dank aan de 8 motorrijders (let niet op de spelling – dit is hoe ik het heb geinterpreteerd) Celes, Vigo Diago, Najabu Du, Suber, Anub, Yubraj Timilsina, Jeep Najan Cho Dri en Nem Garis Emre, was ik door de hele staking heengekomen!
Opmerkelijk was dat de staking puur een zooitje mensen op stoelen waren die de weg blokkeren. Ik heb deze mensen niet per motor gepasseerd maar ben er op de twee plaatsen doorheen gelopen. Helemaal geen boze gezichten of wat dan ook, sterker nog, ze werden er zelfs vrolijk van dat ik een foto wilde maken! No problemo dus en met een beetje avontuurlijk vermogen was ik er zo doorheen.

Na de staking was ik nog niet eens op een kwart, dus ik had nog wel een verre weg te gaan. Gelukkig kwam er snel een pick-up voorbij die me helemaal naar Bharatpur heeft gebracht. Hij vroeg hier – best wel logisch – wel een kleine 2 euro voor. Maar deze pick-up had me zover gebracht dat ik verder gewoon met de bus kon!! Vanuit Bharatpur kon ik dus gewoon de bus pakken naar Kathmandu en was ik rond 5 uur in Kathmandu! De minibus was weliswaar dramatisch en een levensgevaarlijk, maar ik ben uiteindelijk toch voor een prikkie van Lumbini naar Kathmandu gekomen – tijdens een staking waar er geen bussen vanuit Lumbini rijden, geniaal!!

In Kathmandu voor mijn laatste twee nachten een privekamertje geboekt en daarna wat bekenden opgezocht. Een lange, maar uiteindelijke prima dag!

De doden bezoeken
Mijn laatste volle dag in Nepal stond in het teken van de doden. Ik ging namelijk Pashupatinath bezoek, een plek waar openbaar de doden worden gecremeerd. Na mijn oude vertrouwde bakkertje te hebben bezocht ben ik het eind naar Pashupatinath gelopen. Ik had het ticket van iemand die er de dag ervoor was geweest gehad, waardoor ik gratis naar binnen kon 🙂
Binnen waren er al een aantal ceremonies bezig en dit was toch echt enorm indrukwekkend. De lichamen worden langs een watertje ritueel gereinigd, waarna deze aan de andere kant van twee bruggetjes letterlijk op een brandstapel worden gelegd. Ik heb er wel foto´s gemaakt, maar ik vind het niet respectvol om deze online te posten dus deze houd ik voor eigen gebruik. Uiteraard kunnen jullie de foto´s wel zien als jullie een keer langskomen…

Ik heb ongeveer een hele ceremonie bijgewoond van volgens mij een jong meisje (ze had lang zwart haar, was niet al te groot en volgens mij was het de moeder die enorm aan het huilen was), een bizarre en droevige gebeurtenis die jezelf ook goed aan het denken kan zetten.

Na de ceremonie ben ik nog even rondgelopen en ben ik er aan de andere kant uitgegaan om nog even naar een grote Stupa te gaan. Deze was verder niet erg bijzonder, maar de hamburgertent ernaast was wel benoemenswaardig. Een verrukkelijke burger (die gelukkig wel een paar uur na de cermonie kwam hoor) die mijn dag weer een beetje energie gaf. Alles bij elkaar had ik namelijk enorm veel gelopen, dus terug in het hostel ben ik ook vooral wezen chillen, ben ik een pizzaatje gaan eten en op tijd naar bed gegaan voor mijn laatste nachtje.

Ziekenhuisbezoek en terugvlucht!
De dag van mijn terugvlucht ben ik lekker relaxed begonnen en ben onderweg naar de luchthaven even langs een ziekenhuis gelopen waar een maatje van de Annapurnahike lag. Hij had blijkbaar een bloedvergiftiging en moest daar een paar dagen liggen. Het is altijd fijn om iemand te zien als je alleen reist en in het ziekenhuis ligt, dus ik vond het wel zo gepast om even langs te gaan. Daarna ben ik doorgegaan naar de luchthaven, waar mijn terugvlucht naar huis kon beginnen.

Inmiddels zit ik dus in Qatar en heb ik alweer mijn laatste blogje af. Gelukkig had ik een super chille stoel bij de nooduitgang voor extra beenruimte en als het goed is heb ik dat op mijn volgende vlucht ook. Dat zou wel erg fijn zijn, want ik kan hier op de luchthaven voor geen meter slapen… de pogingen tot dus ver zijn mislukt dus ben ik maar deze inmens lange, maar wel laatste, blog gaan typen.

Indruk Nepal
Wat zijn dan mijn indrukken die ik hier heb opgedaan? Even in een notendop:
– Nepal is een prachtig land, heeft diverse landschappen en zeker meer te bieden dan alleen de Himalayas.
– Helaas zijn de Nepalesen niet zo netjes met hun prachtige natuur en verspreiden ze overal afval/zooi.
– Verkeer kun je hier vooral zien als een uitdaging…
– Nepalesen zijn enorm smerig! Spugen in het rond en hygiene is niet bepaald top.
– Nepalesen zijn daarintegen wel enorm gastvrij en zullen nooit een vlieg kwaad doen.
– Je spullen hoef je eigenlijk in Nepal niet op te letten, al laat je je mobiel op een tafel in een restaurant liggen, deze ligt er na een paar uur gewoon nog steeds (toch zou ik de gok niet wagen).
– Ze weten hier heel goed hoe ze patat moeten maken!
– Het eten is misschien niet altijd even top, maar het kost ook geen drol.
– Als je van rijst houdt zit je hier goed.

Dit is dan alweer mijn laatste blog, het waren allemaal vrij lange blogs, maar ik heb ook enorm veel meegemaakt in de 30 dagen in Nepal. Volgende maand begin ik aan mijn nieuwe job en ik ben benieuwd wat er voor mooie reisjes in de toekomst op mij aan het wachten zijn.

Dikke knuffel en hopelijk zie/spreek ik jullie allemaal snel weer!