Overleven tussen de lokale bevolking

Een hele week, zo goed als volledig onder de lokale bevolking. Tijdens mijn reizen gebeuren er altijd zoveel bijzondere dingen dat ik mijn blogs eigenlijk nooit echt kort kan houden. Dus bereid jullie maar weer voor op een kwartiertje leesplezier; op de wc, stiekem op het werk of misschien gewoon lekker aan de ontbijttafel of tussendoor.

Vorige week had ik al verteld dat ik zou gaan raften op de Bhote Kosi. De dag na mijn laatste blog werd ik in de middag opgehaald en kon dit nieuwe avontuurtje gaan beginnen. Dus dat betekende dat ik in de ochtend nog lekker rustig aan kon doen. Helaas begon er een grote volksverhuizing in mijn slaapzaal rond half 6 in de ochtend, toen begon namelijk de eerste backpacker met opstaan en een half uur zachtjes inpakken (lees: krakende plastic zakjes, honderd ritsen, kluisjes open en dicht doen enzovoort). Toen zij eindelijk klaar was rond 6 uur ging de wekker van de volgende en mocht ik naar de volgende volksverhuizing gaan luisteren. Helaas snappen sommige backpackers de ongeschreven regels van slaapzalen niet…

Ongemakkelijk met leeftijdsgenoten
Na een ochtendje overleven tussen de asociale backpackers kon ik me eindelijk focussen op het raften met een groep Nepalesen. Na het worden opgehaald bij het hostel kon ik werkelijk overal wachten; ik mocht toekijken hoe alle raftspullen op het dak werden geplaatst en ik mocht wachten op de rest van de groep (die uiteraard veel te laat was). De groep die meeging bestond uit ongeveer een mannetje of 12, allemaal tussen de 17 en 24 jaar. Toen iedereen eenmaal in de bus zat, verliep nog niet alles zoals ik wilde. Het was mega awkward in een bus vol Nepalesen die alleen maar Nepalees tegen elkaar praatte en ik zat er een beetje bij (gelukkig wel voorin). Het was een rit van ca. 4 uur en zelfs voorin zat ik niet heel erg ruim. Het beetje aanspraak in het gebrekkige engels was verder wel voldoende om de rit te overleven.

Aangekomen bij de campsite waar we zouden overnachten werd het niet bepaald veel gemakkelijker. Ondanks dat iedereen wel geinteresseerd in me was, was het moeilijk om normale gesprekken te houden. Daarnaast weet ik niet wat het volk hier allemaal moet doen bij aankomst, maar voordat iedereen zijn spullen in hun al opgezette tenten waren we anderhalf uur verder. Maar daarna beloofde het allemaal beter te worden. Bij het avondeten was er al soort van gezelligheid ontstaan en daarna werd het allemaal alleen nog maar beter! Een kampvuurtje, belachelijk harde muziek bij de bar, een waterpijp en een hoop alcohol zorgde voor een ongekend bijzondere en gezellige avond. Een avond waar ik zowel mijn dans- als zangkunsten heb moeten prijsgeven.

Aandacht geven
Na slechts een paar uur slapen door het flinke feest bij de bar en het kampvuur van de campsite moest ´s ochtends direct mijn aandacht goed gaan verdelen. Iedereen wilde gezellig met me doen en toen ik de geleende gopro tevoorschijn haalde voor het raften wilde echt iedereen bij mij in de raft. Uiteindelijk dus precies de lokale gezelligheid die ik altijd op iedere trip probeer te zoeken! Na ontbijt en wederom het wachten op de langzame Nepalese jongeren, konden we eindelijk gaan raften in de Bhote Kosi. In totaal waren er drie rafts en een veiligheidskajak. De omgeving was prachtig, maar ze snappen allemaal niet zo goed dat het effectiever is om in hetzelfde ritme te peddelen. Uiteindelijk viel de intensiteit van het raften ook wel een beetje tegen en we zijn lang niet zo lang op het water geweest als ik hoopte.

Helaas heb ik tijdens de tocht ook verschillende dingen gezien die ik vrij schrokbarend vond. Nepalesen geven namelijk echt totaal niets om hun natuur en omgeving. Bij de camping was mij opgevallen dat ze netjes het afval verzamelden in een krat, maar helaas zag ik later dat deze hele krat tijdens het afwassen in de rivier gewoon volledig werd geloosd in de rivier. Plastic zakjes, bekertjes en noem maar op werd gewoon zonder pardon in de rivier gesodemieterd. Zonde van zo´n prachtig land dat het eigen volk het verpest. Hoewel de overheid er ook iets aan zou kunnen doen dat afval kan worden opgehaald of iets dergelijks.

Na het raften hebben we nog gelunched bij de plek waar we ook hebben gekampeerd en daarna konden we weer terug richting Kathmandu. Iedereen lag voor pampus in de bus te slapen en al met al, ondanks de wat minder bijzondere ervaring op het water, waren het twee ontzettend toffe dagen die ik niet had willen missen! Terug in Kathmandu ook even afscheid genomen van de groep en daarna nog even met de gids voor de 5 dagen daarna een borreltje gedaan om het volgende avontuur alweer te bespreken!

Helse trip
De dag na het raften begon héél vroeg alweer de volgende trip. 5 dagen richting Baseri, een klein dorpje in the middle of nowhere. Om 6 uur moest ik klaar staan bij mijn hostel, omdat er maar één bus naar dit plaatsje gaat en deze bus heeft zo goed als de hele dag nodig om er te komen. Op de trip ging naast de gids Amish ook nog een engelsman mee, genaamd Graham. Hij is een fotograaf van beroep en dat heeft de trip ook aardig wat mooie fotootjes opgeleverd!

De busrit begon aardig goed, zoals ik ook al van de te voren wist. Maar halverwege de trip gingen we van een asfaltweg naar een zandweg, of eigenlijk meer een zo goed als off-road-ervaring met grote keien, langs grote ravijnen en levensgevaarlijke plekken. Zoals ik in mijn vorige tripjes rivieren heb doorcrosst met auto´s moesten we dat nu ook met een bus.

Er waren diverse momenten dat we moesten stoppen. Zo was er op een gegeven moment een stuk waar aan de ´weg´ werd gewerkt en hier lag letterlijk metershoge hoop zand midden op de weg waar de bus overheen moest. De mensen die hier mee bezig waren hebben lekker op hun gemakkie dit weer weggewerkt, waardoor we zeker een kwartier stil hebben gestaan voor we weer verder konden.
Daarnaast hebben we ook een keer vastgezeten in de modder met de bus en bleek de bus waar wij in zaten eigenlijk niet naar onze eindbestemming zou moeten. Uiteindelijk komen dit soort dingen weer gewoon goed, maar het vreet gewoon tijd. Tevens leer je tijdens dit soort stops de echte Nepalese cultuur kennen… moet je je voorstellen dat er 20 mensen buiten staan te wachten omdat de bus vast staat, en dat daadwerkelijk iedereen (van jonge jongens tot oude vrouwtjes) staat te gorgelen en te spugen. Echt te goor voor woorden, maar hier in Nepal heel normaal.

De busrit was verder niet helemaal verschrikkelijk, buiten het feit dat het een interessante ervaring is, hadden we ook prachtige uitzichten op rijstvelden en was er een prachtige zonsondergang… ja – zonsondergang… we kwamen helaas pas in het donker aan in Baseri waar we vervolgens alleen even hebben kennis gemaakt met de familie van onze gids Amish, lekker hebben gegeten en een wijntje gedronken. Omdat Graham zo schijnt te snurken heb ik een aparte kamer gekregen bij Amish thuis en daar heb ik op het lekkere harde bed vervolgens prima geslapen.

De start van een bijzondere trek
Omdat we de vorige dag pas laat waren aangekomen, moest Amish in de ochtend nog het een en ander regelen. Dit gaf mij mooi de gelegenheid om in mijn eentje het dorpje te gaan verkennen. Dit gaf me gelijk de voldoening die ik zocht; iedereen was verbaasd om een blanke in dat dorpje te zien. Het was nog echt puur daar! Onderweg kwam ik een hele hoop kinderen tegen die onderweg waren naar school, die allemaal super enthousiast waren om zo´n gigantische Nederlander te zien. Daarnaast zie je uiteraard enorm veel dieren die worden gehouden door de lokale mensen; geiten, buffels, kippen en honden (dus ook schattige puppies!!) zag je overal voorbijkomen. Na ruim een uur te hebben rondgelopen kwam ik uiteindelijk nog via een tempeltje terug bij het huis van Amish waar we snel weer wat zouden eten en aan onze hike zouden beginnen.

We hadden drie dragers mee, die voornamelijk belachelijk waren bepakt met kookgerei (zware stalen pannen, bestek e.d.), een winkel vol aan specerijen en uiteraard een tent en slaapzakken. Ik snapte eerst niet waarom we drie dragers nodig hadden voor drie dagen hiken, maar toen ik het allemaal zag werd alles duidelijk. Uiteindelijk heb ik wel gewoon mijn eigen slaapzak gedragen want ik vond het eigenlijk echt belachelijk hoeveel we mee hadden voor een paar dagen.

De hike begon door het dorpje en eindige uiteindelijk in een paar uur letterlijk omhoog lopen. Het was geen lange hike maar wel flink omhoog lopen. Eenmaal aangekomen was het nog vrij vroeg en ik begreep eerlijk gezegd niet waarom we al stopten. Maar toen de dragers en Amish begonnen te koken begreep ik het; dit duurt gewoon 2 uur en het is vrij vroeg donker. Het kookritueel begon met het slachten van een kip, dit blijft toch altijd een bijzonder ding om te zien maar ik zal jullie de details besparen. Gelukkig kon ik nog een beetje rondlopen en de boel verkennen. Helaas was het vrij bewolkt, maar juist met de zonsondergang gaf dit een prachtig effect. Na de zonsondergang nog even een lokaal kaartspel geleerd en daarna lekker gaan slapen.
Helaas bleek mijn tent iets te dicht bij die van Graham te staan en zijn zagende slaapgeluiden waren mij veels te heftig. Dus heb ik in het pikkedonker mijn tent 30 meter verderop gezet en heb ik uiteindelijk alsnog lekker geslapen 🙂

Andere kijk op hikes
De tweede hikedag begonnen we heel vroeg. Ik was opgestaan voor de zonsopgang, maar dat was een beetje nutteloos omdat de zon aan de verkeerde kant van de berg opkwam. Gelukkig had ik de compact camera van Graham gehad voor een paar dagen zodat ik extra mooie foto´s kon maken. Zijn compact camera is beter dan de mijne en hij gebruikte zelf zijn professionele. Perfect dus! Na een fotoshoot van een slecht zichtbare zonsopgang konden we beginnen aan een heftige hike omhoog.

We sliepen de eerste nacht namelijk op 1900 meter en die dag zouden we naar 2900 meter klimmen. Als je dan bedenkt dat we op 1300 meter begonnen in Baseri, hebben we een leuke klim gedaan in een paar dagen!
Het mooiste van de hike was de stop in de vallei halverwege de heuvel. Een prachtige plek waar we vervolgens gingen lunchen. Helaas duurde dit weer net iets te lang.. ruim twee uur hebben we in de vallei vertoefd omdat ze wederom een uitgebreide (maar iedere keer dezelfde) maaltijd gingen klaarmaken. Mijn idee van hikes is toch wel iets anders, ontbijt en lunch zijn simpel en eventueel kan je uitgebreid dineren, maar de Nepalesen willen deze uitgebreide – maar toch simpele – maaltijd 3 keer per dag. Niet dat dat mij zozeer uitmaakt, maar het kost je twee uur aan koken en opeten voordat je eindelijk weer verder kan… Uiteindelijk was het na die twee uur ook bewolkt aan het worden en daardoor heb ik het idee dat we op de top het een en ander hebben gemist. Uiteindelijk geen mega probleem, maar wel jammer!

Ondanks de bewolking toch nog een beetje de boel verkend rondom de top en daarna snel rond het kampvuur gaan zitten. Op 2900 meter was het namelijk behoorlijk koud en van het kampvuur af was het gewoon veel en veel te koud. Ondanks de bewolking kwam de zon tijdelijk door de wolken door, wat een bijzonder effect gaf voordat deze onder ging. Maar toen hij eenmaal onder was ben ik niet heel lang op gebleven, we hebben nog een paar nachtfotootjes gemaakt (waarvan Graham één prachtige had – maar die blijft nog even exclusief…) en daarna, gelukkig met de tenten ver van elkaar, heerlijk gaan slapen in mijn slaapzak!

Prachtige laatste hikedag rond Baseri
De laatste dag van hiken had ik weer mijn wekker vroeg gezet, in de hoop dat het niet bewolkt zou zijn en we een mooie zonsopgang konden zien. Toen ik uit mijn tent keek ben ik helaas toch weer terug gegaan in mijn slaapzak… het was weer bewolkt 🙁 Een uurtje later toch een paar fotootjes gemaakt, thee gedronken en een paar verrukkelijke koekjes gegeten die we iedere dag kregen. Daarna was het tijd om door de jungle de trip te vervolgen.

Door de jungle liepen we naar een dorpje ten noorden van Baseri, waar we weer een beetje de bewoonde wereld inkwamen. Daar konden we dan ook eindelijk een lekker biertje drinken en weer genieten van de lokale vrolijkheid.

Na het dorpje zijn we bij een niet zo heel bijzondere waterval onderweg terug naar Amish zijn huis gestopt om te lunchen. Dit zou wel weer even duren dus ben ik gaan rotsklimmen langs de waterval. Dit was uiteraard super veilig en er kon niets gebeuren (dit schrijf ik puur voor mijn moeder en vriendin) en leidde me uiteindelijk naar een veel mooiere waterval hoger op de rotsen. Uiteindelijk heb ik iedereen zover gekregen om ook de super veilige route omhoog te krijgen en heb ik vervolgens een verfrissende duik genomen in deze waterval! Vooral dit rotsklim-avontuur naar deze mooie waterval maakte deze dag echt helemaal af, dat terwijl er nog meer te wachten stond!

Vlakbij Baseri begon de zon namelijk onder te gaan en konden we prachtige foto´s schieten van hoe de zon op de rijstvelden e.d. scheen. De route vanaf het andere dorpje was ook eindelijk wat meer vlak dan de twee dagen daarvoor, waar we alleen maar aan het klimmen en dalen waren. Daarnaast was de route echt prachtig langs de rijstvelden waar mensen aan het werk waren en het uitzicht adembenemend was.

Laatste avond samen
Amish wilde graag nog een dagje extra blijven en voor Graham kwam dit ook wel heel goed uit. Maar ik was wel klaar met de rijstmaaltijden en ik wist ook niet of ik me nog een hele dag puur in Baseri kon vermaken, dus besloot ik de dag erna alleen terug naar Kathmandu te gaan. Dit betekende dat dit de laatste avond samen met Graham en Amish was. Dus na het uitwisselen van foto´s met Graham zijn we lekker gaan drinken en hebben we wat buffelvlees gesnacked.

Later zijn we nog naar een barretje gegaan (lees: simpel winkeltje waar ze ook drank verkopen en een tafeltje hebben staan) en daar hebben we nog een extra drankje gedaan om vervolgens half dronken naar huis te gaan.
Thuis bij Amish begon het volgende cultuurverschilletje… we hadden nog niets gegeten en hij wilde perse nog iets eten. Zijn vrouw en kinderen lagen al te slapen maar toch werd zijn vrouw wakker en ging ons eten verzorgen. Toen ik vervolgens een beetje klunsig een beetje (lees: het hele bord) over mijn broek morstte, moest ik ook perse een nieuw bord en zij zou mijn broek wel schoonmaken… ik vond het vrij ongemakkelijk omdat ik eigenlijk niet eens wat wilde eten en al helemaal niet als zij daardoor niet verder kon slapen.
Opvallend was daarnaast dat Amish lekker vrijuit sprak door zijn extra drankje, daaruit blijkt hetgeen wat eigenlijk op alle bestemmingen naar voren komt; mensen denken dat de mensen die reizen precies hetzelfde zijn als de mensen uit hun eigen land. Dat alles altijd perfect is in onze wereld en iedereen geld heeft om te reizen en iedereen gezond en happy is. Maar het is nooit mogelijk om ze duidelijk te maken dat niet iedereen kán en wil reizen, veel mensen stress hebben en dat veel lokale mensen zelfs helemaal niet eens gelukkig zouden worden van een – bijvoorbeeld Nederlands – werkweek.
Uiteindelijk was ik blij dat ik kon gaan slapen en weg kon uit deze ongemakkelijke situatie. Buiten het feit dat het echt een buitengewoon bijzondere trip was die ik voor geen goud had willen missen, was ik wel weer blij dat ik weer verder kon met mijn eigen – nog te maken – plannen.

Helse trip 2.0
De terugrit begon met een hoop positieve energie. Het uitzicht is prachtig, de route is mooi en die hobbels voor 5 uur kon ik best overleven. Dit ging ook lange tijd best prima, tot er een oude vrouw naast me kwam zitten die perse haar 10 tassen tussen haar benen wilde houden en daardoor mega breed zat, en vervolgens moest kotsen in een plastic zakje (lees: een beetje in het zakje en de rest over haar kleren). De rest van de rit, tot aan de tussenstop waar we van bus moesten wisselen, heb ik naast een naar kots stinkende vrouw gezeten die half over me heen hing.
Gelukkig waren er weinig obstakels op de weg dit keer en ging het vrij gemoedelijk verder. De tweede bus was ook prima en voor het donker werd was ik al in Kathmandu. Daar heb ik wat gesocialised met mensen uit de slaapzaal, begonnen met uitzoeken van foto´s voor mijn blog, gegeten en een busticket naar mijn volgende plek geboekt: Pokhara.

De bus de volgende dag was weer vrij vroeg, waardoor ik voor mijn gevoel eigenlijk te weinig had geslapen. Gelukkig was deze bus, ondanks het hobbelen, erg ruim, comfortabel en zelfs de wifi deed het af en toe! Voor ik het wist was ik alweer in Pokhara, waar ik vervolgens deze blog aan het typen ben.

Bijkomen en nieuwe plannen maken
In Pokhara ga ik sowieso morgen even afspreken met Karin, die hier vrijwilligerswerk aan het doen is. Karin ken ik van de basisschool maar heb ik daarna eigenlijk zo goed als nooit meer gezien sindsdien. Toevallig had ik gezien dat ze hier zit en het leek me in ieder geval leuk om haar op z´n minst te ontmoeten aan de andere kant van de wereld. Verder ga ik dit weekend lekker rustig aan doen en me voorbereiden om een lange hike vlakbij het Annapurna gebergte.

Hoe of wat heb ik nog geen idee, maar dat zullen jullie vanzelf zien. Omdat ik wellicht vanaf maandag 8 dagen ga hiken zullen jullie misschien lang moeten wachten op de volgende blog, of misschien plan ik het iets anders zodat jullie eerder bericht krijgen. De tijd zal het leren! Dat blijft het leuke van backpacken 🙂

Helaas kan ik mijn verhalen niet kort houden omdat ik zo belachelijk veel meemaak… dus jullie hebben iedere keer genoeg te lezen. Let niet teveel op de spelfouten (zoals jullie weten controleer ik mijn tekst nooit) en ik vind het erg leuk om ook wat van jullie te horen! Ik heb nog maar drie weken te gaan, dus maximaal drie lange blogs voor jullie te lezen. Geniet ervan en een dikke knuffel vanuit Pokhara!