De chaotische start in Kathmandu

Het is weer even wennen om wéér te gaan bloggen in het buitenland. Stiekem houd ik helemaal niet van bloggen en doe ik dit puur zodat ik mezelf er toe dwing deze reis goed vast te leggen. Op reis vind je zoveel verschil in hoe reizigers hier mee om gaan, mensen die alleen maar met hun camera in hun hand lopen en mensen die dit juist proberen te mijden om zodoende geen ´momenten´ te moeten missen. Soms vinden mensen het belangrijker om dingen vast te leggen dan daadwerkelijk te genieten van hun trip. Het belangrijkste blijft toch echt dat je tevreden bent met je eigen eindresultaat. Zelf geniet ik van de momentjes en gebruik de camera slechts om ´kiekjes´ te schieten. Het vastleggen van deze verhalen is soms wel een beetje vermoeiend, maar levert een prachtig eindresultaat op! En dit is nog maar het begin…

Afscheid nemen
Dit is de eerste keer dat ik een verre reis maak terwijl ik een relatie heb. Dat maakt het weggaan toch een stukje lastiger. Maar gelukkig ga ik dit keer ´slechts´ een maandje en dat maakt de last een stuk minder. Mijn vriendinnetje is helemaal tot na de incheckprocedure bij me gebleven en daar moest ik toch even slikken toen ik weg ging.
Gelukkig had ik net te horen gekregen dat ik op beide vluchten bij de nooduitgang zou zitten dus mijn dag kon niet meer stuk! De eerste vlucht was dan ook echt mega chill! Nooduitgang en naast me zelfs een plaats vrij nog. Qatar heeft ook hoofdleuningen die gemaakt zijn voor mensen van 195 cm of langer dus dat is top! Eten was prima en op naar Qatar. De bijna drie uur overstap op Qatar was ook zo voorbij en daarna begon de ellende pas…

De muts bij de incheckbalie op schiphol had me namelijk bij de tweede vlucht niet bij de nooduitgang gezet, maar de stoel hiervoor. Prima – kan gebeuren – maar deze stoel had andere beperkingen. Er zat namelijk een mega groot blok voor mijn voeten om de stoelen vast te zetten. Daarnaast was er een zeer onaardige meneer (uit mijn favoriete land met die hele fijne taal en zulke enorm leuke mensen) die mijn knieen heeft platgewalst door zijn maximaal achterovergezette stoel – als bijna enige in het hele vliegtuig. En dat allemaal terwijl ik de enige stoel had die niet naar achteren kon omdat hier die oh zo fijne nooduitgang zat en deze functie er dus af was gehaald. Maar goed, een alinea met frustratie is makkelijk goed te praten door simpelweg te zeggen; ´wen er maar aan, je gaat naar Nepal´.

En dat laatste ging gelukkig vrij vlot. Binnen no time was ik op Nepal, waar ik mega snel mijn visum had geregeld en binnen een half uur overal doorheen was, geld had gepind en in de taxi naar Kathmandu zat. Een goede start in deze bijzonder chaotische stad.

De bekende backpackers gezelligheid
De taxi die ik had genomen voelde niet helemaal normaal. Er zaten twee mensen voorin en dat is in veel landen geen goed teken. Gelukkig had ik het goed beoordeelt en was één van de mannen van een agentschap die me gewoon zijn excursietjes wilde verkopen. Ik was gelukkig in een goede mood – ben zelfs meegegaan naar zijn kantoortje – en heb hem later nog gecontact voor wat mogelijkheden (maar uiteindelijk was hij toch te duur…)

Iedere keer is het weer spannend als je aan een nieuw avontuur begint… zijn er leuke mensen? Kan ik makkelijk mijn draai geven aan deze reis? Is het de juiste bestemming? Op de een of andere manier zijn dit vragen die eigenlijk zodra je een hostel binnenloopt direct beantwoord krijgt. Je ontmoet gelijk andere backpackers en die nemen je gelijk mee in hun plannen. Zo had ik ook nog geen kwartier om m´n bed te kiezen voordat ik met een Argentijn en een Ecuadoriaanse mee ging op een klein tourtje door de stad.

We begonnen met een lekker lokale lunch en gingen daarna op weg naar de tempel met aapjes (Swayambhunath). De weg was echter een flinke omweg en we zijn uiteindelijk via het bekende lokale plein met tempels (Durbar Square) op weg gegaan. Onze Argentijnse vriend Mathias wist een manier om hier 10 euro te besparen en via een omweggetje het plein op te gaan. Een mooie besparing op mijn eerste dag. Het plein had een aantal indrukwekkende tempels, maar je zag ook direct de schade die de aardbeving in Nepal heeft aangericht. Veel in de stad wordt hersteld maar er is nog veel werk te verrichten.
De tempel met de aapjes was vooral indrukwekkend vanwege het uitzicht en de vele aapjes. Bij aankomst waren ze even ver te zoeken, maar naarmate we vele traptreden de heuvel omhoog liepen, wemelde het van de apen. Vechten, spelend, knuffeld en vooral massale chaos was er onder de apen te zien.
Het uitzicht over de stad was daarnaast vooral indrukwekkend vanwege de grote hoeveelheid uitlaatgassen. Het lijkt alsof de hele stad in de mist staat, maar dit is pure luchtvervuiling. Behoorlijk heftig voor een stad waar zoveel mensen moeten leven… Ik denk dat deze mensen een moord zouden doen om hun huisje op het terrein van Shell Pernis te zetten – een stuk schoner dan hier!

In de avond bij een tibetaans restaurantje gegeten en lekker op tijd naar bed gegaan om de gemiste slaap van de vluchtnacht in te halen.

Benodigde flexibiliteit, spontaniteit en optimisme. 
Als backpacker moet je veel doorstaan, je moet je kunnen aanpassen, snel kunnen schakelen en met verschillende situatie om kunnen gaan. Flexabiliteit heb je niet alleen nodig in het kunnen aanpassen van je plannen, maar soms ook door jezelf in bepaalde hoekjes te wringen in het openbaar vervoer. Gelukkig zit ik in Kathmandu in een hostel waar ze in de ochtend gratis yoga hebben. Hier heb ik de eerste ochtend dan ook netjes gebruik van gemaakt. De yoga hier was vooral rek- en strekoefenen, maar in een uur voelde ik me zo flexibel als een aapje.

Aan het einde van de ochtend ging ik samen met het groepje uit de dorm naar een tempel genaamd Kopan. Na een onnodig lange busrit (zoals gebruikelijk in Kathmandu vanwege het verkeer) en een stuk lopen kwamen we na ruim een uur aan bij de tempel… deze was dicht vanwege een meditatiecursus… Onze flexibiliteit en spontaniteit was goed genoeg om naar de volgende onbekende tempel in de verte te lopen… deze bleek bij aankomst altijd gesloten voor toeristen… Mijn optimisme was echter nog niet op en ik geloofde in drie keer scheepsrecht. En dat bleek goed te zijn, de tempel nóg verder; genaamd Pullahari Gompa, was wel open! Een prachtige tempel die helemaal niet zo bekend is onder de toeristen. Hier hebben we lekker rondgelopen, genoten van het uitzicht en goedkoop gegeten.

Omdat we met z´n vieren waren en een van ons zijn visum voor India om 5 uur moest ophalen zijn we met de taxi teruggegaan vanwege de verspilde tijd. Taxi´s zijn niet duur hier en zeker niet als je met z´n vieren bent. Vanwege het verkeer duurde dit wel lang en mijn hoofd zat vanwege het lage dak helaas wel de hele weg scheef. Maar de yoga had me hier goed op voorbereid en ik heb de trip overleefd. In de avond lekker in een lokaal restaurantje gegeten en een paar biertjes op voordat we weer ons lekkere bedje in konden duiken.

Op besparingsavontuur
Het is niet altijd omdat het moet, maar tijdens het reizen wil je soms gewoon zo goedkoop mogelijk alles voor elkaar krijgen. Zo ging dat ook op woensdag. Woensdag ging ik namelijk met een Colombiaan genaamd Oscar naar Bhaktapur – een prachtig stadje ongeveer 13 km buiten Kathmandu. Normaal moet je hier ongeveer 15 euro per persoon entree betalen, maar uit betrouwbare bronnen wisten wij (ongeveer) hoe we deze moesten gaan ontwijken.
Maar eerst de ochtend overleven, yoga heb ik helaas overgeslagen omdat mijn bedje iets te warm was (in de ochtend is het nog erg koud hier). Gelukkig hadden we wel een heel lekker bakkertje gevonden waar we bijzonder goedkoop konden ontbijten.

Aan het einde van de ochtend vertrok ik met Oscar naar Bhaktapur is de enorm dure bus (25 cent). In Bhaktapur begon echter ons avontuur. Er zijn verschillende manieren om Bhaktapur in te komen, maar zeker niet gratis vanaf de plek waar wij werden afgezet. De enige optie daar waren twee bruggen met controle. Daarom zijn we een half uur omgelopen om vervolgens alsnog bij een andere controle aan te komen. Maar we waren wel aan de andere kant van het water en daar konden we ons avontuur vervolgen door verschillende steegjes. Doordat we de hoofdroute met controle probeerden te ontwijken hebben we wel bijzonder leuke plekjes gevonden. Smalle steegjes, verborgen pleintjes en nontoeristische woonwijkjes. Helaas was ook hier her en der duidelijk te zien wat een schade de aardbeving begin 2015 had veroorzaakt.

De stad verder was prachtig, de stad had echt nog een ouderwetse vibe en het was heerlijk om hier uren te dwalen. De tempels waren meer dan indrukwekkend en de stad had ik voor geen goud willen missen. Samen met Oscar bij een rooftop restaurant met uitzicht op een paar tempels lekker gegeten en de zonsondergang zitten kijken. Daarna de route door de stad afgemaakt en allebei daarna een andere kant op gegaan. Oscar ging namelijk naar een rustig stadje en ik terug naar het roemerige Kathmandu waar ik een tweede avondeten heb genomen met de andere kamergenoten.

Regel-, plan- en blogdag
Ik moest terug naar Kathmandu omdat ik het een en ander wilde regelen. Ik wilde heel graag raften en een beetje nadenken over het vervolg. Na een ochtendje heen en weer geren en heel veel netwerken heb ik uiteindelijk twee hele leuke dingen gepland voor volgende week!

Mijn grote Amerikaanse vriend Bruce, waar ik in Chili een deel van Torres del Paine heb gehiked, had mij een goede aanbeveling gedaan. Hij was hier met een lokaal iemand 10 dagen op pad gegaan. En met hem ga ik nu vanaf zondag ook 5 dagen rondtrekken in een gebied waar daadwerkelijk niemand komt. De gids komt er zelf vandaan en hij wil mij voor een nog redelijke prijs een privetour geven daar. Super tof en heb er echt zin in!
Daarnaast heb ik na veel rondvragen een rafttour gevonden op de Bhote Kosi (een van de meest steile en uitdagende rivieren om te raften in Nepal) waar ik morgen kan beginnen. Deze tour is twee dagen en de tweede dag ga ik deze rivier dus trotseren!

Fijn om ook eindelijk deze drukke en vieze stad uit te gaan. Maar eerst had ik nog een plan in Kathmandu zelf. ´s Middags ben ik namelijk naar Patan gelopen. Een deel net buiten Kathmandu (ca. 7 km) wat ook bekend staat om zijn tempels. Hier bleek uiteindelijk ook ca. een tientje entree te zijn, maar uiteraard was deze ook weer te omzeilen (goede controle hier in Nepal…). Ik was alleen deze trip omdat iedereen al in Patan was geweest die ik tot nu toe heb ontmoet. Maar dat maakte de trip alleen maar goed. Ik kon lekker op mijn eigen (vrij vlotte) tempo de hele stad verkennen. Kwam onderweg nog langs een hindu bruiloft en heb ´maximaal genoten´ van het stadje. Toch viel het vergeleken bij Bhaktapur een klein beetje tegen en ik ben inmiddels al helemaal klaar met alle tempels die ze hier hebben haha! Dus het is echt tijd voor de natuur en die staat vanaf morgen helemaal op me te wachten!

Wellicht ben ik de komende week slechter te bereiken omdat ik de middle of nowhere in ga, maar wees niet bang, over een week breng ik jullie op de hoogte over mijn raftavontuur en avontuur in de bush bush!