7 jaar geleden was het alweer toen ik voor het eerst Uganda mocht verkennen. Destijds heb ik veel moeten missen van het mooie land doordat we overal met het openbaar vervoer reisden. De gorilla trekking was destijds ook al 500 dollar en paste toen niet in het budget. Tot de dag dat ik wist dat Maryanne en ik voor Mutanda Lake Resort gingen werken heb ik altijd spijt gehad dat ik de gorilla trekking had overgeslagen. Maar nu mocht het eindelijk zover zijn, we zijn naar de gorilla’s geweest!!
Permits
Inmiddels zijn de gorilla permits al 600 dollar geworden en per Juli 2020 worden de permitprijzen weer verhoogd, naar 700 dollar voor een toerist. Ten opzichte van Rwanda is dit nog steeds goedkoop, want daar hebben ze een tijd terug de permits naar 1500 dollar verhoogd en de toerisme daarmee helemaal verpest. Uganda krijgt door deze actie van Rwanda vele malen meer toeristen en daar profiteert onze lodge natuurlijk ook enorm van!
Mensen die in Uganda zijn geboren hebben uiteraard een betere deal, die betalen omgerekend ongeveer 80 dollar voor een permit, wat overigens voor hun nog enorm veel geld is!
Voor buitenlanders met een werkvergunning is een permit 100 dollar goedkoper dan de standaardprijs, wat uiteraard nog steeds een hele hoop geld is. Een van de meest geboekte touroperators (en deels aandeelhouder) had al aangegeven dat het wel eens voorkomt dat zij een permit over hebben. Op 16 februari was dat eindelijk zo ver! Er was een permit vrij voor Bwindi. Helaas wel maar 1, dus we hadden het er al over gehad wie er dan zou gaan. Uiteindelijk toch besloten, dat dit een ervaring zou zijn die je samen moet delen, dus een permit erbij gekocht. Aangezien Maryanne haar werkvergunning al rond was, zou deze 500 dollar kosten, maar op locatie aangekomen bleek dat iemand anders er ook 1 wilde verkopen en we dus zelfs voor 400 dollar al klaar waren. Geniaal!
Helse nacht
Aangezien we al zoveel karma punten hadden verzameld om de gorilla trekking te gaan doen, hadden we denk ik een groot deel van onze karma punten verspild. De avond voor de gorilla trekking was dan ook een ware hel. Normaal gesproken gaan alle gasten rond 9 uur wel naar de kamer en kunnen we op tijd gaan slapen, maar nu moest er nog een groep van 5 mensen inchecken en zij waren om 9 uur nog niet eens gearriveerd… Wij slapen onder het restaurant, dus slapen voordat iedereen heeft gegeten is geen optie wat betreft geluid. De tour operator had ons geïnformeerd dat de mensen er uiterlijk om 10 uur zouden zijn…
Uiteindelijk kwam de groep om 23.40 (!) aankakken en moesten dus ook nog dineren. Natuurlijk waren ze ook nog extreem luidruchtig, constant hoesten en waren meer met hun telefoon en internet bezig dan met hun eten. Belachelijk en wat een pech dat dit precies gebeurd op de avond voordat wij om 5.15 op moeten staan om naar de gorilla’s te gaan. Daarnaast is onze keuken hier ook helemaal niet op voorbereid, zij staan dus nog vroeger op om voor iedereen ontbijt te regelen en kunnen hun slaap dus ook zeer goed gebruiken. We hebben de volgende dag dan ook een pittig gesprek gehad met de tour operator, dat dit de laatste keer was dat we mensen zo laat nog bediend hebben.
Al met al lagen wij natuurlijk rond een uur of 1 te slapen, waarna om kwart over 5 onze wekker ging voor de zware trekking naar de gorilla’s… ideaal…
Adrenaline
Gelukkig is het trekken naar de gorilla’s dermate uniek dat er voldoende adrenaline door je lichaam stroomt zodat je genoeg energie hebt om de dag door te komen. Het viel ons alles mee hoe vermoeid we waren in de ochtend en we waren genoeg georganiseerd om niets te vergeten!
Wandelschoenen voor Maryanne, kaplaarzen voor Oscar, goede lange broek, lange sokken, regenjas, handschoenen en een lunchpakketje. Paspoorten en permits mee en we waren er helemaal klaar voor!
We besloten achter een andere chauffeur aan te rijden, welke met onze gasten naar hetzelfde vertrekpunt gingen. Helaas is gedeeld transport geen optie, omdat het mogelijk is dat je naar verschillende gorilla-families gaat, als de ene groep dan na 3 uur klaar is en de ander pas na 6 uur, dan is het enorm lang wachten voor de eerste groep.
We namen de shortcut naar Bwindi, welke we nooit aanraden aan gasten die zelf rijden, omdat er een heel slecht stuk weg is welke steil omhoog is. Het is een prachtige route, maar slecht begaanbaar.
Eenmaal bij het steile stuk aangekomen, de auto in vierwielaandrijving gezet, goed gas gegeven waarna we in een gat op de helling vast kwamen te zitten…
De tweede keer weer precies hetzelfde, waarna de chauffeur voor ons naar ons toe kwam om verder instructies te geven. Mooi verhaal, maar zijn instructies waren precies wat ik al deed…
De derde keer besloot ik een stukje naast het pad te rijden en dat was perfect, het gat ontweken en met een beetje moeite helemaal omhoog gekomen. Gelukkig maar! De gorilla trekking wil je niet missen door een slechte weg 🙂
De hele route naar Bwindi is al adembenemend. In de ochtend hangt er nog een mist in bepaalde stukken van de heuvels, wat een fenomenaal idyllisch uitzicht geeft. Helaas kwam de zon er niet helemaal door heen, want dan is het helemaal perfect. We hebben er uiteindelijk precies een uur over gedaan, wat uiteindelijk best meevalt als je je bedenkt dat de gemiddelde gast er vijf kwartier tot anderhalf uur over doet. We waren dus lekker op tijd!
Briefing en verdeling van de groepen
Bij het aanmelden hadden we aangegeven dat we liever niet bij onze eigen gasten in de groep zouden komen, niet zozeer omdat we ze niet aardig vonden, maar vooral om awkward situaties te voorkomen. Na het aanmelden kregen we een briefing over de gorilla’s. Deze briefing hadden we al eens eerder gehad, omdat we (zonder de gorilla’s daadwerkelijk zelf te doen) wel wilden weten wat onze gasten konden verwachten. De briefing was echt extreem saai, de man herhaalde alles honderd keer, sprak enorm langzaam en er zat totaal geen emotie in zijn spraak. Dat terwijl we de vorige keer juist een enorm enthousiaste en interessante briefing hadden. Dat wij alles al wisten hielp natuurlijk ook niet mee in hoe we het ervaren, dus wellicht lag het wel gewoon aan ons J
Na de briefing werden de groepen verdeeld, en ja hoor, ze hadden ons alsnog ingedeeld met de 4 gasten die ook bij onze lodge verbleven. Daarnaast zei de gids dat het een makkelijke tocht zou worden, waarbij ik al bang was dat we ze binnen een kwartier zouden vinden. Het leek er dus op dat we echt al onze positieve karmapunten hadden verspild en we maar gewoon moesten nemen wat we ook maar zouden krijgen…
Laat het avontuur maar beginnen!
We vertrokken als een van de laatste groepen, waarbij ik alleen maar nog meer het gevoel kreeg dat we ze in no-time zouden zien. Ik wilde juist zoveel mogelijk van Bwindi verkennen, want het park op zichzelf is al prachtig! Ik bleef een beetje achter hangen waar de gids ook was om even te polsen wat het nou zou gaan worden. Gelukkig stelde hij me al snel gerust, dat het zeker langer dan een half uur ging duren (thank god!). Het begin van de trekking was al prachtig, een mooi pad langs een ravijn, op de rand van het bos, met geweldige uitzichten over het regenwoud. De zon brak langzaam door waardoor de vitamine D de adrenaline nog even extra kon versterken. De groep liep best wel langzaam, maar dat maakte helemaal niet uit, want daardoor kon ik op mijn gemakje van alle mooie uitzichten foto’s maken en genieten van wat er om ons heen gebeurde.
De route was eigenlijk perfect begaanbaar en tegen mijn verwachting in helemaal niet modderig. Tot we op een gegeven moment door een soort dalletje liepen tussen de heuvels, waar het pad meer een modderpoel werd en de vegetatie steeds dichter om ons heen kwam. Gelukkig zijn er in Bwindi voldoende olifanten die ervoor zorgen dat de paden waar wij liepen breed genoeg waren en we af en toe de gigantische pootafdrukken van de olifanten konden waarnemen. Helaas waren de olifanten die nacht juist de andere kant op gelopen, dus we hebben de olifanten zelf niet kunnen zien.
Het begin van de trek 
Prachtige natuur!
Prachtige natuur 
Helemaal fit voor de tocht! 
Prachtige natuur 
Gigantisch wespennest 
Ook deze wildlife is er… 
Prima trails! 
Olifanten afdruk 
Prachtige natuur
Ja! Daar!
Na ongeveer een uur lopen stond de groep ineens helemaal stil. De rangers (gids en twee bewakers) waren om zich heen aan het kijken, tot we ineens bosjes geritsel hoorde… ‘Jaaaa!! Daar!’, fluisterend maar enthousiast en vol adrenaline kon je op de heuvel een zilverrug zien. Wow! De positie waar hij was, leek nou niet echt begaanbaar, dus ik was benieuwd hoe we ze nou daadwerkelijk gingen zien.
Even afwachten waar hij heen zou lopen voordat we de daadwerkelijke jungle gingen trotseren. Toen hij een stukje verder was gelopen gingen wij ze achtervolgen door het regenwoud. Letterlijk met een kapmes door de vegetatie heen richting deze gigantische wezens.
Al snel stond je binnen 4 meter afstand van de zilverrug, waar hij lekker zijn stukjes blad zat weg te kauwen. Het eerste moment dat je dichtbij komt is zo uniek en speciaal. Snel wat foto’s gemaakt omdat je niet weet of je ze wel de gehele tijd zo goed kan blijven zien, maar wat tof om meteen een perfect zicht te hebben om de eindbaas van de groep J
Al snel hoorde je meer bladgeritsel om je heen en kwam er al snel een moeder met een kleintje tevoorschijn. Ze gingen zich wel verplaatsten dus we waren ze op het begin vooral aan het achtervolgen. Maar wat tof om achter de gorilla’s aan te lopen en te merken dat het ze eigenlijk niet eens zoveel boeit.
De laatste loodjes 
Eerste blik op de zilverrug! 
Eerste selfie met de zilverrug! 
Achtervolging 🙂
De knuffel!!
Op een gegeven moment zat de zilverrug perfect gepositioneerd langs een paadje. Aan de andere kant zat een peuter van ongeveer 3 jaar die richting de zilverrug liep. Op dat moment stond ik voorop en de gids zei dat ik wat verder kon lopen zodat de rest van de groep ook wat dichterbij kon komen. Prima, geen probleem! De groep was sowieso heel relaxed en vriendelijk en iedereen gaf elkaar de ruimte zodat iedereen om de beurt vooraan kon staan, goede foto’s kon maken etc.. Echter in dit geval, toen ik dus op het pad ging staan, besloot de peuter weer terug te keren – richting mij!
Ik was natuurlijk al dolenthousiast want hij kwam enorm dichtbij. Hij liep letterlijk langs me, maar toen gebeurde het… hij pakte mijn benen beet (hij was ongeveer zo hoog tot mijn heupen) als een knuffel en liep ondertussen gewoon verder. De kracht van zo’n peuter is al zo bizar dat hij me bijna omver trok. Het gebeurde allemaal in een flits en ik was eigenlijk meer bang wat de zilverrug van deze actie vond, dan dat ik bang was wat er zojuist gebeurde. De zilverrug gaf echter geen slag of stoot en bleef gewoon rustig zijn plantjes eten, terwijl de kleine deugniet de bosjes weer indook en genoot van zijn zojuist uitgevoerde actie met deze belachelijk lange blanke Nederlander.
De gids was geloof ik net zo enthousiast als ik en zei nog tegen mij ‘Dit ga je nooit meer vergeten!’, en dat ga ik zeker nooit meer doen. Wat een bizar geluk dat ik precies daar stond en dat dit peutertje mij interessant genoeg vond om me even vast te pakken. Helaas ging het echt allemaal in een flits waardoor niemand een foto ervan heeft, maar bij mij staat het voor eeuwig in mijn geheugen geschreven!
Vanaf het moment van de knuffel hebben we eigenlijk met de groep een perfect zicht gehad op de zilverrug, een vrouwtje en de peuter. In de verte kwam er nog een andere gorilla die goed in beeld kwam boven de vegetatie uit en her en der kwamen ze steeds tevoorschijn.
Na ruim een uur te hebben genoten met de gorilla’s op verschillende plekken, was het wel echt tijd om ze weer alleen te laten. Met onze net nieuwe camera hebben we enorm mooie foto’s kunnen schieten dus we konden met een voldaan gevoel vertrekken. Wat een bijzondere ervaring om in een bos oog in oog te staan met deze prachtige beesten!
Op de terugweg hoorden we op een gegeven moment weer ergens geritsel op een afstandje. En ja hoor, de rest van dezelfde familie, welke zich nog niet had laten zien, zat vlakbij in de heuvels! Op een meter of 15-20 konden we ze zien zitten en ze zaten perfect gepositioneerd voor wat fotootjes! Uiteraard heb ik nog even geprobeerd bij de rangers om te vragen of we nu ook een uur bij hun konden blijven (zij hadden immers nog geen mensen gezien), maar daar waren ze het niet helemaal mee eens. Zo stront eigenwijs als dat ik ben, ben ik natuurlijk wel zo lang mogelijk foto’s en filmpjes gaan maken. Het filmpje van de kleine baby die op een soort speeltoestel van bamboe aan het spelen was, was echt geniaal! Wat een geluk dat we zelfs dat nog mochten meemaken.
Na mijn enorme uitstelgedrag wilde ze toch echt verder en aangezien de rest van de groep wel al verder was, stond de groep verderop nog op mij te wachten zelfs. Oepsie. Maar ik heb wel nog even wat mooie foto’s en filmpjes kunnen schieten van de kleine enthousiasteling aan de bamboe tak.
Baby op de rug van een moeder 
Zilverrug 
De peuter welke mij kwam knuffelen 
Baby in de bush 
Ik dacht dat alleen ik gele tanden kreeg in Africa haha! 
Chilling 
Chilling next to mom 
Selfie met de moeder en zoon! 
Vlooien verwijderen 
Neuspeuteren 
Close up Mama 
Close up Mama 
Joehoe 
Joehoe 
Joehoe 
Joehoe
Picture of the day 🙂 Close up van de peuter!
Certificaat
Eenmaal terug bij het startpunt, bleken we een van de eerste groepen te zijn die terug was. Het was eigenlijk een perfecte trekking! Niet te kort, niet te lang, perfect beeld, een knuffel van de peuter en geweldig weer!
Enige nadeel was de insecten, waar Maryanne en ik niet zo goed op waren voorbereid, onze handen zaten dan ook onder de insectenbeten doordat we geen spray hadden meegenomen. Maar als dat alles is, dan nemen we dat graag voor lief. De enorm slechte nacht had zich dubbel en dwars goedgemaakt in dit geweldige avontuur. Tot onze verbazing waren we zelf geen moment vermoeid of wat dan ook.
Uiteraard krijg je aan het einde van je trekking een mooie certifcaat waarop staat welke familie je hebt bezocht (in ons geval de Bweza familie) en in welk park (Bwindi). Een mooi aandenken voor dit geweldige avontuur.
Zelfs als we zelf en voor het hele bedrag voor dit hele avontuur hadden moeten betalen was het iedere dollar dubbel en dwars waard geweest. Wat fijn dat ik na 7 jaar spijt hebben, dit avontuur alsnog heb mogen meemaken!
Mooi landschap op de terugweg
Één reactie
Net als jullie waren ook wij zeer onder de indruk van de gorilla’s. Een onvergetelijke ervaring!😍
Inmiddels zijn we weer terug in het koude, grijze Nederland. Ook superfijn natuurlijk, maar jullie foto’s brengen alle herinneringen meteen weer naar boven.
Groetjes en tot in mei!
Jos en Wil