Werkvisum, Corona en alle andere ellende hier in Uganda

Het heeft even geduurd voor een nieuwe blog. Dit heeft alles te maken met de ellende die de laatste periode over ons heen is gekomen. Zoals ik al sommige mensen persoonlijk heb verteld: het is hier niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Na de vele voornamelijk positieve blogs, kan ik er nu echt niet omheen: life is a bitch.

Werkvisum ellende, asielzoeker?!
Inmiddels zijn we ongeveer 4 maanden in het proces van mijn werkvisum. Maryanne heeft haar werkvisum al kunnen ophalen in December, maar mijn werkvisum staat nog steeds op losse schroeven.

Hoe dan? Ik woon al meer dan een half jaar in Uganda?

Normaal gesproken komt vrijwel iedereen het land binnen op een toeristenvisum. Je begint zo snel mogelijk met je proces voor een werkvisum, zodat je zeker weet dat je kan blijven… het begon al met het ‘zo snel mogelijk’, wij waren namelijk niet op de hoogte van de gegevens die we moesten aanleveren. Een kopie van je originele diploma (ligt ongeveer achter 3 miljoen andere spullen in een kamer in ons huis in Schiedam), een VOG (hadden we heel makkelijk kunnen aanvragen toen we nog ingeschreven waren) en allemaal informatie over de lodge (verklaring van de belasting, personeeloverzicht etc.). Omdat wij hier totaal niet op voorbereid waren, duurde het al even voor we alles bij elkaar hadden. In November hebben we alle gegevens ingediend en zijn we voor de zekerheid nog even de grens over gegaan om ons toen nog toeristenvisum te verlengen. Maryanne had al snel bericht dat haar werkvisum was goedgekeurd, terwijl mijn werkvisum was ‘uitgesteld’. Geen zorgen, volgens onze adviseur, maar van het een kwam het ander. Uiteindelijk na vele brieven heen en weer, is mijn werkvisum afgekeurd – juist – afgekeurd. Een herziening bleek (sinds precies het moment dat mijn visum was afgekeurd) niet meer mogelijk… Toen moest opeens alles super snel gebeuren, een nieuwe brief met uitleg waarom ik echt de juiste persoon was en in hoger beroep gaan tegen het besluit.

Mijn paspoort moest naar Kampala (naar immigratie) en ik zou een tijdelijk bonnetje krijgen waarmee ik het land door kan reizen terwijl mijn proces doorloopt.

Toen begon alle ellende. Onze geplande en betaalde vakantie naar Zanzibar kon niet doorgaan, want ik had geen paspoort. Het proces kon volgens onze adviseur enkele maanden tot een jaar (!!) duren. Belachelijk dat een land simpelweg je identiteit vasthoud en je blokkeert van alle andere reizen, zonder enige garantie hoe lang het proces gaat duren. De minister van immigratie moet simpelweg naar mijn dossier kijken en doorgeven of het toch goed is, of dat ik echt weg moet. Ook hier zegt iedereen dat het wel weer goed komt, maar de moed begint behoorlijk in mijn schoenen te zakken.

De betaalde vakantie konden we volgens onze adviseur vergeten. Daarnaast werd een tweede paspoort bij de ambassade aanvragen me ten strengste afgeraden. De hotels gelukkig kunnen annuleren of ons geld hebben we kunnen laten staan zodat we op een andere dag kunnen komen, maar de vliegtickets waren non-refundable. De eigenaren van de lodge hebben ons gelukkig toegezegd dat we dit geld terug krijgen, dus dat hebben we aan onszelf kunnen terugbetalen. Maar ook voor de eigenaren begint dit hele proces wel een hele dure grap te worden, met een grote onzekerheid wat er met ons gaat gebeuren. Maryanne gaat natuurlijk niet in haar eentje hier in Uganda blijven als ik defintief word afgekeurd.

Waarom ben ik eigenlijk afgekeurd? Dat staat nergens op papier. Je kan het natuurlijk zelf wel bedenken dat ik geen hotelachtergrond heb, want wat moet een bouwkundige als manager van een lodge? De hele aanvraag ik dus eigenlijk verkeerd ingestoken, hadden ze me in plaats van General Manager nou maar Technical Manager genoemd, dan was het waarschijnlijk al rond geweest. Het is prima te onderbouwen dat alle verbouwingen (waar we nu mee bezig zijn) begeleid moeten worden. Maar ook door middel van brieven hebben we de instanties hier (nog) niet kunnen overtuigen.

Ondertussen kan ik mij heel goed voorstellen dat de Minister van Immigratie wel andere zaken aan zijn hoofd heeft. COVID19 heeft er eigenlijk voor gezorgd dat de overheid iedereen buiten Uganda wil houden en daar zal hij ongetwijfeld drukker mee bezig zijn dan een of andere pannenkoek die hier een lodge wil gaan runnen.

De doemscenario’s zijn al allemaal door ons hoofd gegaan, maar we moeten ondanks dat gewoon afwachten. Als er nu iets thuis gebeurd, kan ik uiteraard mijn paspoort terugkrijgen (noodgevallen), maar Kampala is alsnog 10 uur rijden van hier, terwijl het voor ons bijvoorbeeld logischer is om vanaf Kigali te vliegen, 4 uur de andere kant op. Het maakt ons leven allemaal niet heel veel zekerder, maar dat hoort nou eenmaal bij rigoureuze besluiten zoals emigreren…

Maar, allemaal, geen zorgen! Wij zitten er nog steeds, en door COVID19 kunnen we nu niet eens weg. Dus voorlopig blijven we hier en hopen we op een gunstige uitkomst van mijn werkvisum, om te voorkomen dat ik hier een asielzoeker wordt.

Van loonsverhoging voor personeel tot ontslag personeel (in nog geen twee maanden tijd)
Januari en Februari waren enorm goede maanden voor de lodge. Sterker nog, Februari hebben we een bezettingsgraad van 87% gehaald, waar de lodge voorheen nog nooit boven de 80% is geweest. Voor een dergelijk afgelegen lodge is dat natuurlijk fenomenaal! In Januari hebben we een aantal mensen nog mogen verblijden met een loonsverhoging vanwege de drukte en de hoeveelheid van trouwe jaren voor de lodge.

Maar toen, toen was het nieuwe virusje in Wuhan, China al redelijk aan het verspreiden over de rest van de wereld. Dit ging eigenlijk super geleidelijk aan, want in December 2019 was het al begonnen, maar in Februari hebben we nog nergens wat van gemerkt… tot wij eindelijk (weliswaar binnen Uganda) alsnog op vakantie waren gegaan. We verbleven een paar dagen in Entebbe en Jinja om gewoon even helemaal niets te doen, toen begon de ellende langzaam te beginnen. Grenzen werden gesloten, mensen konden niet meer weg en de annuleringen begonnen binnen te stromen. Op de een of andere manier zorgt Karma er altijd voor dat dit gebeurd wanneer wij niet op de lodge zelf zijn en dus minder snel kunnen schakelen. Terwijl wij lekker aan het genieten waren in de bioscoop, dierentuin (ja – dierentuin – we zijn in Uganda naar de dierentuin geweest terwijl het land enorm veel wild heeft in het wild), op een raft in de rivier zaten, begon de ellende langzaam te beginnen. Opeens stonden overal zeeppompjes bij de entreedeuren, opeens liepen de winkels leeg en wij moesten nog maar afwachten hoeveel gasten we daadwerkelijk nog zouden krijgen.

Gelukkig is het tijdens onze vakantie nog redelijk meegevallen en is deze ellende precies gekomen nadat het hoogseizoen voorbij was. Maart, April en Mei zijn altijd al rustige maanden, dus dat verlies is nog wel te pakken. Helaas ziet het er naar uit dat de drukke maanden deze zomer ook ten onder gaan, en dat is iets waar de hele toerisme over de gehele wereld niet op voorbereid is. Opeens is ons avontuur in Uganda niet meer in gevaar door alleen mijn werkvisum, maar ook nog door een gebrek aan gasten.

Natuurlijk zitten we hier midden in een verbouwing, moet er iemand zijn die alle reserveringen gaat verzetten, moet de lodge onder toezicht blijven, moet het personeel betaald worden, moet belasting betaald worden, moet erfpacht betaald worden, moeten de overige financiën door blijven lopen en kan een lodge dus al met al niet zonder managers, maar het wordt er allemaal niet leuker op. Wij zijn echter aan dit avontuur begonnen en willen het dan ook tot een goed eind maken en zullen we er alles aan doen om ons contract tot een goed einde te laten komen en de lodge ook door deze moeilijke tijd heen slepen.

Helaas zorgen geen boekingen ook voor consequenties tot het personeel. Er is geen werk voor bediening, housekeeping is minimaal en de keuken kookt alleen voor ons en het personeel in plaats van voor gasten. Gisteren was de hel dan ook compleet: wij moesten personeel ontslaan en personeel informeren dat er wordt gesneden in hun loon. Waar letterlijk iemand eind Januari te horen had gekregen dat zijn salaris flink was gestegen, staat hij imiddels op straat.

Ik heb al veel situaties gehad in mijn huidige carriere, maar het ontslaan van mensen waarvan je weet hoe erg zij het geld nodig hebben, is het meest pijnlijke wat ik ooit heb moeten doen. Na het eerste gesprek kon ik de tranen letterlijk niet binnen houden.

Gelukkig hadden we een algemene personeelsvergadering gehouden de dag ervoor en waren ze echt voorbereid op het ergste scenario, waardoor het voor de meeste mensen eigenlijk nog meeviel. Een groot deel van de scenario’s was namelijk een scenario waarbij het personeelslid naar huis moest, maar nog 50% betaald krijgt. We begonnen ook met de daadwerkelijke ontslagen en werkten omhoog naar de gunstigere scenario’s, dus het begin van de gesprekken was het zwaarste.

Uiteraard weet iedereen dat zodra de markt weer aantrekt, ze weer van harte welkom zijn, maar het blijft pijnlijk om te zien wat de gevolgen zijn van dit verschrikkelijke virus. Ons personeel heeft het naar verhouding tot anderen nog redelijk goed, want het hele land ligt natuurlijk op zijn gat, waarbij de overheid verwacht dat er in Kampala ook daadwerkelijk rellen en onrust zal gaan ontstaan. Gelukkig wonen wij ook in een gunstige veilige uithoek van Uganda, waardoor onze zorgen voor dergelijke situaties minimaal zijn, maar zoals jullie inmiddels gelezen hebben – wij hebben wel andere zorgen aan ons hoofd.

#Dontcancelpostpone
Wij blijven positief onder alle situaties, en waar we soms door een klein dalletje gaan, komen we er tot nu toe steeds boven op. De lodge is redelijk gezond door de enorm goede periode, maar dit kan natuurlijk niet voor eeuwig doorgaan. De eigenaren hebben na bijna 8 jaar eindelijk de lodge goed op de rit en moeten dadelijk weer vanaf begin af aan beginnen. Vandaar – niet alleen voor onze lodge – hopen wij dat de wereld de adviezen opvolgt ‘Don’t Cancel – Postpone’. Door reizen te verzetten naar volgend jaar blijft er in ieder geval hoop op financiele groei en kan de lokale bevolking hier ook blijven leunen op het toerisme. Als toerisme weg valt, kunnen veel mensen hun hoofd hier niet meer boven water houden.

Wij gaan er in ieder geval voor zorgen dat de lodge hier de komende maanden nog mooier wordt en de kwaliteit gewaarborgd blijft of misschien wel beter wordt, dus dan hopen we zodra de COVID19 ellende achter de rug is, we weer op volle toeren door kunnen en we de lodge weer zo winstgevend kunnen maken als het eerste half jaar wat wij hier al gehad hebben.

Dus, mijn woord aan de Minister van Immigratie, help ons even met mijn werkvisum. En voor iedereen in de wereld – volg de restricties van de overheid op en voorkom verspreiding – anders gaat de hele wereld naar de knoppen.

Stay Strong! Een dikke knuffel vanuit Uganda!
(onee – toch niet, we moeten afstand houden)

P.s. Om deze zwaar negatieve zeikblog te compenseren, zal ik binnenkort wat schrijven over onze vakantie – wat zeker wat positieve hoogtepuntjes had! 🙂